Ilu autorów Dalitów z Biharu przeczytałeś? Oto dlaczego tego nie zrobiłeś

Dalici w Bihar mają dużą populację i mobilizację polityczną. A jednak ich pisma nie zyskały popularności „głównego nurtu”, a zarówno przyczyny, jak i konsekwencje są powiązane z kastami.

Duża część opowieści o Dalitach dotyczy sztuk scenicznych, takich jak teatr uliczny odbywający się w wiosce Chapra. (zdjęcie ekspresowe)

Ostatnio wydarzyły się dwie rzeczy. Uniwersytet w Delhi zrezygnował z programu nauczania języka angielskiego dwóch autorów Dalit, wywołując powszechny szum i sprzeciw. I Krajowe Biuro Rejestrów Kryminalnych opublikował swoje dane z 2020 r. , wymieniając m.in. przestępstwa przeciwko zaplanowanym kastom (SC) w Indiach.

Bihar, stan z trzecią co do wielkości populacją SC w kraju według spisu powszechnego z 2011 r., zajmuje czołowe miejsce na drugim miejscu, a wyróżnia go brak w pierwszym. Według najnowszych danych NCRB stan odnotował drugą największą liczbę przestępstw przeciwko kastom planowym w kraju. Epizod DU doprowadził do rozmowy na temat pisania Dalitów w Indiach, ale wśród cytowanych było niewielu autorów z Biharu.

Więc co się dzieje z literaturą Dalit w Bihar? Dlaczego w zaludnionym państwie z politycznie zmobilizowanymi niższymi kastami literatura subaltern nie zyskała jeszcze popularności i jakie są konsekwencje tej ograniczonej widoczności?

W XXI wieku, w epoce panoptikonu, duża część dalitów z Biharu żyje i umiera w ciemności – mówi 29-letnia Richa, absolwentka literatury hindi na Uniwersytecie Magadh w Bodh Gaya, która nie chciała dać jej pełnego Nazwa. Moje nazwisko uwidacznia moją kastę. Ale mówię po prostu jako osoba, która mieszkała i studiowała w Biharze i mogę ci powiedzieć to – sawarny i niektóre dominujące OBC nie znają nawet wielu słów używanych przez Dalitów. Ich język, sposób życia, opowieści ludowe, przeżyte doświadczenia są nieudokumentowane, a przez to wygodnie niewidoczne – dodaje.

Ten brak dokumentacji wynika z wykluczenia na różnych poziomach. Według spisu powszechnego z 2011 r. ponad połowa populacji SC w Bihar nie potrafi czytać ani pisać – ogólny wskaźnik alfabetyzacji SC wynosi 48,6 procent, a alfabetyzacja jest nierównomierna w różnych zaplanowanych kastach w stanie. Ci SC, którym udaje się ukończyć edukację na poziomie college'u, mówią o uprzedzeniach i zniechęceniu w przestrzeniach akademickich.

Wśród prominentnych głosów literackich Dalitów w stanie jest Budh Sharan Hans, lat 79, który przeszedł na emeryturę jako zastępca poborcy w rządzie Biharu, pisał opowiadania i eseje oraz publikuje miesięcznik „Ambedkar Mission” od blisko trzy dekady.

Sharan mówi, że kiedy był na studiach, atmosfera w stosunku do dalitów była wrogo nastawiona. Urodziłem się w 1942 r. we wsi Tilora w Wazirganj w rodzinie z niższych kast. Po szkole spędzałem czas pasąc bydło; to też nie moje własne bydło. Byłem wtedy jednym z nielicznych Dalitów, którzy dostali się na kurs mistrzowski. Na studia magisterskie z literatury hindi na Uniwersytecie Magadh miałam złożyć rozprawę. Większość studentów wybrała tematy związane z mitologią, „przedstawieniem natury w poezji Sumitranandana Panta” itp. Te tematy nic dla mnie nie znaczyły.

Postanowiłem napisać o słownictwie używanym przez niższe kasty – jak nazywają się różne narzędzia szewca, jak fryzjer nazywa torbę, którą nosi ze swoim sprzętem. Mój profesor, bramin, był wściekły. Pamiętam, zapytał mnie: „Oczekujesz, że porozmawiam z niższymi kastami, żeby zweryfikować to, co piszesz!!”. Byli to ludzie, którzy kontrolowali iw dużej mierze nadal kontrolują świat wydawniczy i pisarski. Możesz sobie wyobrazić, jak bardzo będą zachęcać literaturę Dalit, mówi Sharan.

Przez lata upodmiotowione niższe kasty czyniły starania, aby czytanie było dostępne w społeczności. Sharan prowadzi inicjatywę o nazwie „jhola pustakalaya” (biblioteka w torbie). Wkładamy powiedzmy 20 książek, beletrystyki, filozofii, pism Amedkarite do torby i zostawiamy torbę w jakiejś osadzie SC. Po tym, jak ta okolica wypełniła się, zwracają „jholę”, a my przekazujemy ją w inne miejsce. Literackie przestrzenie próbują nas trzymać z daleka. Więc zabieramy literaturę do naszych przestrzeni, mówi.

Inni autorzy twierdzą, że sytuacja poprawiła się w ciągu ostatnich 10-20 lat, ale należy zrobić o wiele więcej.

Karmanand Arya zredagował tom opowiadań innego pisarza Dalitów, Vipina Bihariego, i pracuje nad opublikowaniem innych pism podrzędnych w zbiorach. (Zdjęcie dostarczone przez autora)

Karmanand Arya, autor i adiunkt języka hindi na Central University of South Bihar, Gaya, mówi, że chociaż autorowi z Dalit będzie teraz łatwiej publikować, to uznanie i reprezentacja są daleko. Ciała takie jak Sahitya Akademi wciąż są dla nas poza zasięgiem. Autorzy Dalitów, których promują, mieszkają głównie w New Delhi lub mają tam kontakty. W ciągu ostatnich kilku lat w Bihar pojawiło się wiele dorobku Dalitów, ale prawie nic nie można znaleźć w Internecie, co ogranicza dostępność. Niewielu urodzonych w Bihar autorów Dalitów uczy się na stanowych uniwersytetach. Dużo pisarstwa Dalitów dotyczy ich własnych doświadczeń, które nie pokazują wyższych kast w dobrym świetle. Arya mówi, że jest to zamurowane jako literatura „autobiograficzna”, a zatem nie „wielka”.

Arya zredagowała tom opowiadań innego autora Dalitów, Vipina Bihariego, i pracuje nad opublikowaniem innych pism podrzędnych w zebranych tomach.

Jeśli chodzi o reprezentację w programach studiów stanowych, prof. Uday Raj Uday z Women’s College w Khagaul mówi, że proces selekcji musi ulec poprawie. Obecnie w Biharze nie ma standardowego programu nauczania; uczelnie opracowują własne. Zdarza się więc, że wkradają się osobiste preferencje osób decydujących o programie nauczania. Jednak teraz mówi się o pewnym ujednoliceniu programu przez rząd, co może okazać się bardziej inkluzywne, mówi.

Są inni, którzy twierdzą, że literatura jako całość, nie tylko literatura dalitów, nie radzi sobie zbyt dobrze w Biharze. Ramesh Ritambhar, profesor Ram Dayalu Singh College w Muzaffarpur, mówi: Sama kultura czytania w Bihar pozostawia wiele do życzenia. Z wyjątkiem niektórych popularnych angielskich autorów, takich jak Chetan Bhagat i Amish Tripathi, ludzie nie ustawiają się w kolejkach, aby kupić jakąkolwiek książkę beletrystyczną. Uczymy literatury Dalit na poziomie uniwersyteckim; jest cała sekcja o nazwie Dalit Chetnakhand. Ale jeśli zapytasz, dlaczego w Bihar pojawiło się niewielu wielkich, uznanych autorów Dalitów, musisz zrozumieć, że pisanie jako zawód nie zapewnia wystarczającej płacy. Coraz więcej Dalitów zdobywa wykształcenie, ale zajmują się inżynierią, służbą rządową, zawodami, które mogą poprawić ich standard życia.

Musafir Baitha, inny autor Dalitów i laureat Biharu Navodit Sahityakar Puraskar (nagroda dla początkujących pisarzy) w 1999 r., mówi, że w tym miejscu najbardziej pojawia się potrzeba wsparcia rządowego i instytucjonalnego.

Doktorat Musafira Baithy dotyczył autobiografii Dalitów w języku hindi. (Zdjęcie dostarczone przez autora)

Rząd Biharu przyznaje rocznie dotacje wydawnicze w wysokości do 3 lakh rupii nowym autorom w języku hindi i urdu, a także przyznaje nagrodę za wybitne prace w języku hindi, do których kwalifikują się autorzy z całego kraju. Ale bardziej ukierunkowane schematy mogą pomóc Dalitowi w pisaniu. Również koncepcja, w której wydawcy zwracają się do autorów i płacą im tantiemy, jest prawie nieobecna. To autorzy zwracają się do wydawców, których rolą jest tylko drukowanie książek. Nie ma mowy o wycieczkach reklamowych i rozmowach. Ponadto nauczanie literatury Dalit w klasach jest nadal w dużej mierze pobieżne. Nauczyciele, którzy nie pochodzą z tych kast, nie mają pojęcia o naszych żywych realiach i nie mają wiele chęci do nauki.

Doktorat Baithy dotyczył autobiografii Dalitów w języku hindi. On i Karmanand Arya byli także kuratorami zbioru poezji Dalitów Bihar i Jharkhand.

Sharan mówi, że to dobrze, że literatura dalitów trzyma się z dala od wielkich wydawnictw. Jeśli wydawca głównego nurtu sprzedaje moją książkę, wyceni ją zaporowo; Książka stanie się niedostępna dla połowy Dalitów w stanie, mówi.

Ale dlaczego, mimo silnego głosu politycznego, społeczność Dalitów nadal nie utworzyła znaczącego rynku głównego nurtu? W związku z tym Baitha mówi, że polityka banku głosów nie pasuje do reform. Aby zaszczepić silną kulturę czytania, społeczność potrzebuje wstrząsu społecznego. Trzeba im powiedzieć, że „to też jest dla ciebie”. Ale polityka Dalitów w Biharze nadal ogranicza się tylko do potwierdzania tożsamości.

Uday Raj podkreśla, że ​​Dalit w Bihar nie jest monolitem. Społeczność jest podzielona na dziesiątki podkast. Dodaje, że rządy wymyśliły programy skierowane do konkretnych podkast, których główną zasadą są zyski wyborcze.

Są jeszcze inni, którzy twierdzą, że publikowanie i uznanie dla opublikowanych autorów to tylko połowa sukcesu. Cała skarbnica opowieści o Dalitach znajduje się w sztukach scenicznych, to jest oratura. A to w ogóle nie jest udokumentowane. Coraz częściej artyści teatralni proszą o umieszczenie ich filmów w Internecie. Zrozumieli, że jest to ich jedyna droga do dokumentacji, mówi Jainendra Dost, filmowiec, który prowadzi Bhikhari Thakur Repertory Training & Research Centre w Chhapra.

Historie takie jak Reshma i Chuharmal (historia miłosna kobiety z wyższej kasty i mężczyzny z dalitów), legenda o Raja Salhesh (ludowym bohaterze dalitów) są nadal odgrywane w wioskach przy wielkim aplauzie. Ale kasty wyższe oddają je do pudła sztuki ludowej, która nie jest wielką literaturą. Również dialekty Dalitów różnią się od tego, co mówią Savarnowie. Ale te dialekty nie są uważane za godne miana literackiego. Zasadniczo wszystko, co różni się od sawann, jest gorsze, mówi Dost.

To wykluczenie zapewniło, że podczas gdy głosy jednej sekcji pozostają niesłyszane, opresyjne praktyki drugiej sekcji wymykają się spod kontroli.

Literatura ma być lustrem życia. Cóż, w Bihar to lustro jest zamglone i skąpe. Życia, doświadczenia, całe istnienie niektórych sekcji nie mają jeszcze wyraźnego odzwierciedlenia w tym, mówi Arya.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: