Nowe badania: Dzieci potrafią rozpoznać emocje na zamaskowanych twarzach

Według nowego badania opublikowanego w PLOS One dzieci nadal mogą do pewnego stopnia zrozumieć wyraz twarzy zamaskowanych.

Osoba dojeżdżająca do pracy w masce chroniącej przed rozprzestrzenianiem się koronawirusa spaceruje ulicą w Pekinie, wtorek, 29 grudnia 2020 r. (AP Photo: Mark Schiefelbein, File)

Kiedy maski zakrywają znaczną część twarzy, jak dobrze ludzie mogą zrozumieć wyraz twarzy osób je noszących? Według nowego badania opublikowanego w PLOS One dzieci nadal mogą do pewnego stopnia zrozumieć wyraz twarzy zamaskowanych.

Mamy teraz sytuację, w której dorośli i dzieci muszą cały czas wchodzić w interakcje z ludźmi, których twarze są częściowo zakryte, a wielu dorosłych zastanawia się, czy to będzie problem dla rozwoju emocjonalnego dzieci, powiedziała badaczka Ashley Ruba w oświadczeniu na temat badania opublikowane przez University of Wisconsin-Madison.

Od lewej do prawej: smutek, złość i strach. (Ashley Ruba, UW — Madison)

Psychologowie z UW-Madison pokazali ponad 80 dzieciom w wieku od 7 do 13 lat zdjęcia twarzy, które były niezasłonięte, zakryte maską chirurgiczną lub noszące okulary przeciwsłoneczne. Twarze wyrażały smutek, złość lub strach. Z listy sześciu etykiet dzieci zostały poproszone o przypisanie emocji do każdej twarzy.

Gdy twarze były odkryte, dzieci miały rację aż 66%. Było to znacznie powyżej prawdopodobieństwa (około 17%) odgadnięcia jednej prawidłowej emocji z sześciu opcji. Z maską na drodze prawidłowo zidentyfikowali smutek w 28% przypadków, złość w 27% i strach w 18%.

Nic dziwnego, że z zakrytymi częściami twarzy było trudniej. Ale nawet z maską zakrywającą nos i usta, dzieci były w stanie zidentyfikować te emocje w tempie lepszym niż przypadek, powiedział Ruba.

Okulary przeciwsłoneczne utrudniały identyfikację gniewu i strachu, co sugeruje, że oczy i brwi są ważne dla tej mimiki. Strach, często mylony ze zdziwieniem, był również najtrudniejszy do wykrycia przez dzieci za maską.

Twarze ukazywały się dzieciom powoli, a pomieszane piksele wpadały na swoje miejsce na 14 etapach. Miało to zasymulować sposób, w jaki interakcje w świecie rzeczywistym mogą wymagać składania elementów pod dziwnymi kątami lub ulotnych przebłysków.

Źródło: Uniwersytet Wisconsin–Madison

Podziel Się Z Przyjaciółmi: