Wyjaśniono: Rezolucja 47 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Kaszmiru

Czym jest rezolucja 47 Rady Bezpieczeństwa ONZ w sprawie Kaszmiru i o co ONZ zwróciła się do Indii i Pakistanu. Indian Express wyjaśnia

Rząd usunął specjalny status dla stanu Dżammu i Kaszmir, modyfikując artykuł 370

Kilka godzin po tym, jak pojawiły się informacje o decyzji rządu o: usuń specjalny status dla stanu Dżammu i Kaszmir poprzez zmianę art. 370 konstytucji Indii, premier Pakistanu Imran Khan trzasnął ruch za nielegalne i stwierdził, że spowoduje to dalsze pogorszenie stosunków dyplomatycznych między Indiami a Pakistanem.

Pakistan Wiadomości geograficzne , przypisując oświadczenie premierowi, powiedział, że posunięcie Indii jeszcze bardziej pogorszy stosunki między sąsiadami dysponującymi bronią jądrową podczas spotkania Khana z premierem Malezji Mahathirem Mohamadem. We wcześniejszym oświadczeniu ministerstwo spraw zagranicznych Pakistanu stwierdziło, że żaden jednostronny krok rządu Indii nie może zmienić spornego statusu, jak zapisano w rezolucjach Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych (RB ONZ). Nie będzie to też nigdy do zaakceptowania przez mieszkańców Dżammu, Kaszmiru i Pakistanu. Jako strona tego międzynarodowego sporu Pakistan wykorzysta wszystkie możliwe opcje, aby przeciwdziałać nielegalnym krokom.

Jakie są rezolucje Rady Bezpieczeństwa ONZ, o których mówił Imran Khan?

W swoim oświadczeniu Imran Khan odniósł się do rezolucji 47 Rady Bezpieczeństwa ONZ, która koncentruje się na skardze rządu Indii w sprawie sporu o stan Dżammu i Kaszmir, którą Indie przedstawiły Radzie Bezpieczeństwa w styczniu 1948 r. W październiku 1947 r., po inwazja żołnierzy armii pakistańskiej w cywilu i członków plemienia, maharadży Kaszmiru, Hari Singha szukał pomocy w Indiach i podpisała dokument przystąpienia. Po pierwszej wojnie w Kaszmirze (1947-1948) Indie zwróciły się do Rady Bezpieczeństwa ONZ o zwrócenie uwagi członków Rady Bezpieczeństwa na konflikt w Kaszmirze.

Maharaja Hari Singh początkowo opowiedział się za niezależnym J&K, później wstąpił do Indii.

Kim byli członkowie Rady Bezpieczeństwa ONZ, którzy nadzorowali tę sprawę?

Rada Bezpieczeństwa ONZ zwiększyła liczebność rady śledczej do sześciu członków wraz ze stałymi członkami Rady Bezpieczeństwa ONZ. Wraz z pięcioma stałymi członkami, Chinami, Francją, Wielką Brytanią, USA i Rosją, członkami niestałymi byli Argentyna, Belgia, Kanada, Kolumbia, Syria i Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka.

Co wydarzyło się w Radzie Bezpieczeństwa ONZ?

Stanowisko Indii było takie, że są gotowe do przeprowadzenia plebiscytu, bezpośredniego głosowania, w którym cały elektorat głosuje nad konkretną propozycją, aby poznać pragnienie ludzi i zaakceptować wyniki głosowania. Pakistan zaprzeczył swojemu udziałowi w konflikcie i przeciwstawił Indiom.

W odpowiedzi RB ONZ, zgodnie z Rezolucją 39 (1948) stwierdziła w celu ułatwienia… przywrócenia pokoju i porządku oraz przeprowadzenia plebiscytu przez oba rządy działające we współpracy ze sobą i z Komisją: ponadto zobowiązuje Komisję do informowania Rady o działaniach podjętych na podstawie rezolucji. Nakazał także zakończenie konfliktu i stworzenie warunków do wolnego i bezstronnego plebiscytu, w którym rozstrzygnięto, czy Dżammu i Kaszmir przystąpią do Indii czy Pakistanu.

Nie przegap z Explained: Dlaczego północno-wschodnie stany Indii martwią się utratą specjalnego statusu przez J&K

Co Rada Bezpieczeństwa ONZ nakazała zrobić Pakistanowi?

Rada Bezpieczeństwa ONZ nakazała Pakistanowi wycofanie swoich członków plemion i obywateli Pakistanu, którzy weszli do tego stanu w celu walki i zapobieżenia przyszłym wtargnięciom oraz zapobieżenia udzielaniu pomocy materialnej walczącym w państwie. Rada Bezpieczeństwa ONZ stwierdziła również, że daje pełną swobodę wszystkim podmiotom państwa, bez względu na wyznanie, kastę czy partię, w wyrażaniu swoich poglądów oraz swobodę głosowania w sprawie przystąpienia państwa. Nakazano także Pakistanowi współpracę w utrzymaniu pokoju i porządku.

Co Rada Bezpieczeństwa ONZ nakazała zrobić Indiom?

Rada Bezpieczeństwa ONZ miała obszerniejszy zestaw rozkazów dla Indii. Stwierdzono, że po wycofaniu się armii pakistańskiej i członków plemion z państwa i zakończeniu walk Indie mają przedstawić Komisji plan wycofania sił z Dżammu i Kaszmiru oraz zredukowania ich z czasem do wymaganej minimalnej siły. o cywilne utrzymanie ładu i porządku. Indiom polecono ocenić Komisję, na jakim etapie zostały podjęte kroki w celu zredukowania obecności wojskowej do minimum i rozmieszczenia pozostałych oddziałów po konsultacjach z Komisją.

Między innymi nakazano Indiom uzgodnienie, że do czasu, gdy Administracja Plebiscytowa uzna za konieczne wykonywanie uprawnień kierowniczych i nadzoru nad siłami państwowymi i policją, siły te będą przetrzymywane na obszarach do uzgodnienia z Administratorem Plebiscytu. Poleciła także Indiom rekrutację lokalnego personelu zajmującego się prawem i porządkiem oraz ochroną praw mniejszości.

Przeczytaj także | J&K nie był sam, Konstytucja zawiera „specjalne postanowienia” dla 11 innych stanów

Jak Indie i Pakistan zareagowały na rezolucję 47 Rady Bezpieczeństwa ONZ?

Oba kraje odrzuciły Rezolucję 47. Argumentem Indii było to, że rezolucja zignorowała inwazję wojskową Pakistanu, a umieszczenie obu narodów na równym gruncie dyplomatycznym było odrzuceniem agresji Pakistanu oraz faktem, że Maharadża Kaszmiru Hari Singh podpisał Dokument Przystąpienia .

Indie sprzeciwiły się również wymogowi rezolucji, który nie pozwalał Indiom na utrzymanie obecności wojskowej, którą uważały za potrzebną do obrony. Nakaz powołania w rezolucji rządu koalicyjnego postawiłby również w trudnej sytuacji szejka Abdullaha, premiera książęcego państwa Dżammu i Kaszmiru. Indie uważały też, że uprawnienia nadane Administratorowi Plebiscytu podważają suwerenność państwa. Indie domagały się również wyłączenia Pakistanu z plebiscytu.

Z drugiej strony Pakistan sprzeciwił się choćby minimalnej obecności sił indyjskich w Kaszmirze, na co pozwala rezolucja. Chciała również równej reprezentacji w rządzie stanowym dla Konferencji Muzułmańskiej, która była dominującą partią w pakistańskim Kaszmirze. Pomimo różnic w stosunku do postanowień Rezolucji 47, zarówno Indie, jak i Pakistan z zadowoleniem przyjęły Komisję ONZ i zgodziły się z nią współpracować.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: