Ciężar merytokracji

Oszałamiający katalog sposobów, w jakie zasługa przybiera formę dziedziczenia.

Według Markovitsa ośmiu na dziesięciu najbogatszych Amerykanów zawdzięcza dziś swoje bogactwo talentowi, a nie dziedziczeniu lub zwrotom z odziedziczonego kapitału.

PUŁAPKA MERYTOKRACYJNA: Jak fundamentalny mit Ameryki karmi nierówności, rozbija klasę średnią i pożera elitę
DANIEL MARKOVITS
Pingwin Prasa
448 stron
₹ 2160

Merytokracja, idea, że ​​miejsca pracy i nagrody powinny być rozdzielane zgodnie z umiejętnościami i wysiłkiem, staje się hegemoniczną formą społeczną we współczesnym świecie. Wbrew powszechnemu przekonaniu nawet akcja afirmatywna nie jest z zasady odstępstwem od logiki merytokracji. Idealnie jest to sposób na wymyślenie sposobu na identyfikację talentów z większej puli społecznej. Michael Young ukuł ten termin w swoim genialnie dystopijnym przedstawieniu w The Rise of Meritocracy (1958). Pomimo ostrzeżeń Younga, merytokracja była postrzegana jako idea emancypacyjna, ucieleśnienie równości szans. Kariery byłyby otwarte na talenty, a nie na loterię urodzenia; najbardziej produktywni obywatele byliby nagradzani, a nie arystokratyczni próżniacy; to, co się robi, stanie się ważniejsze niż to, kim się jest. Pewna koncepcja zdolności, inteligencji i wysiłku stała się nową walutą uznania.

Ale zamiast być ideologią emancypacji, równości i samopoznania, merytokracja odzwierciedla nową formę ucisku, nierówności i alienacji. Tak przekonuje Daniel Markovits w tej błyskotliwej, inteligentnej i wnikliwej książce. Markovits pisze z zapałem prokuratora, z jasnością filozofa i z zadziwiającymi danymi szeroko zakrojonego socjologa ekonomicznego.

Według Markovitsa ośmiu na dziesięciu najbogatszych Amerykanów zawdzięcza dziś swoje bogactwo talentowi, a nie dziedziczeniu lub zwrotom z odziedziczonego kapitału. Więc jak wygląda sprawa oskarżenia? To właśnie ten sukces oznacza porażki merytokracji. O wmawianiu Markovitsa merytokracja jest projektem samookaleczającym. Nagrody mogą być rozdzielane według talentu. Ale sama produkcja talentów jest funkcją zasobów. Ci, którzy odniosą sukces w merytokratycznej grze, mogą zapewnić, że przekażą swoje merytokratyczne korzyści swoim dzieciom, wykorzystując ogromne zasoby.

Książka jest oszałamiającym katalogiem sposobów, w jakie ci, którzy odnieśli sukces dzięki merytokracji, mogą zapewnić, że to, co mogą przekazać swoim dzieciom, jest wielką zaletą w kapitale ludzkim. Krótko mówiąc, przybrała teraz formę dziedziczenia. Fakt ten podważa pozorną otwartość systemu. W starym systemie trzeba było mieć bogactwo, aby wyprodukować więcej bogactwa; w nowym systemie twoi rodzice muszą odnieść sukces w grze w kapitał ludzki, aby wytworzyć twój kapitał ludzki, aby być konkurencyjnym. Markovits obrazuje szczegółowo, jak błędne stało się to koło. Dzieci rodziców odnoszących sukcesy merytokratyczne mają przewagę w zakresie budowania umiejętności i osiągnięć, które pozwolą im odnieść sukces. Ale przewaga nie dotyczy tylko zasobów ekonomicznych.

Okazuje się, że w Stanach Zjednoczonych małżeństwem rządzi obecnie tzw. kojarzenie assorted: osoby o wysokim kapitale ludzkim poślubiają inne osoby o wysokim kapitale ludzkim. Ale, co bardziej zaskakujące, małżeństwo znajdujące się na szczycie rozkładu dochodów jest instytucją bardziej stabilną, dając tym dzieciom podwójną przewagę. W rezultacie merytokracja nie jest już środkiem do społecznej mobilności: nabiera cech kastowych, w których ci, którzy odnoszą sukces w merytokratycznej grze, są w stanie przekazywać swoje przywileje i zamieszkiwać różne światy społeczne.

Ale bardziej niezwykłe części książki dotyczą socjologii współczesnego życia zawodowego, które wyrasta z merytokracji. Obecny model merytokratyczny czerpie swoją siłę z faktu, że po raz pierwszy w historii ludzkości elity muszą pracować co najmniej tak ciężko, jeśli nie ciężej, niż wszyscy inni. Nastąpił oszałamiający wzrost godzin pracy wszystkich elit w prawie wszystkich zawodach. W połowie XX wieku prawnicy najwyraźniej zachowywali się bardziej jak niespieszni dżentelmeni, teraz pracują od 2500 do 3000 płatnych godzin rocznie. Markovits twierdzi, że znajdujemy się w wielkim odwróceniu, gdzie bycie zajętym jest oznaką merytokratycznego sukcesu; a czas wolny stał się teraz kojarzony zarówno z porażką, jak i z byciem stosunkowo biednym. Ale dla Markovitsa ten trend, który teraz buduje społeczeństwo jako ogromną maszynę, która produkuje kapitał ludzki, a następnie maksymalizuje zwrot z kapitału wytworzonego w ten sposób przez wywołanie neurotycznej krzątaniny, jest samo-instrumentalizacją najgorszego rodzaju. Elity, zamiast żyć dla własnych celów, są teraz tak samo lub nawet bardziej utowarowione. Bogactwo merytokratyczne może dać ci władzę. Ale nie daje ci wolności do życia według własnych celów.

Łączy się to z drugim trendem, częściowo wywołanym egzogeniczną zmianą technologiczną. Charakter pracy w zaawansowanym społeczeństwie kapitalistycznym, takim jak Stany Zjednoczone, teraz nadmiernie nagradza ludzi na szczycie hierarchii merytokratycznej, ale wszystkim innym pozostawia gorzej. Wzrosła więc nierówność wynagrodzeń w każdym zawodzie lub firmie. W uderzającym sformułowaniu Markowits ostrzega przed niebezpieczeństwem lumpenproletaryzacji klasy średniej w Stanach Zjednoczonych. Markovits przedstawia tę transformację w różnych zawodach i firmach, od McDonalds po Dolinę Krzemową. Krótko mówiąc, merytokracja jest teraz zgodna z tym, co kiedyś Robert Frank nazwał „zwycięzca bierze całą gospodarkę”, gdzie koszty uzyskania nawet drugiego miejsca są niesłychanie wysokie.

Rezultatem jest alarmująca dystopia: elity nękane przez niepewność i nerwicę utrzymywania merytokratycznych przywilejów, a duża część klasy średniej i biednych są odcięci od merytokratycznych struktur możliwości. Polityka staje się spolaryzowana, ponieważ elity uważają, że mają prawo do swoich przywilejów (a poczucie uprawnień oparte na zdolnościach jest głębsze niż to oparte na dziedziczeniu), a pozostali są urażeni zamkniętym systemem, z którym nie mają ideologicznych środków do walki. Klasy średnie i niższe są bardziej zmarginalizowane. Ale uprzywilejowani są paradoksalnie jeszcze bardziej zinstrumentalizowani, gdzie celem ich istnienia jest służenie samej merytokratycznej maszynie, a nie odkrywanie ich autentycznych celów życiowych. Nierówność sprawia, że ​​konkurencja jest bardziej bezwzględna.

Markovits ma kilka sugestii, jak przezwyciężyć tę dystopię: wyrównywanie poziomu edukacji, tak aby korzyści wynikające z przywilejów merytokratycznych nie były skoncentrowane, jest jedną oczywistą odpowiedzią. Ale radykalna reforma struktur płac, gdzie koszt nawet drugiego miejsca nie jest tak wysoki, to kolejna bardziej kontrowersyjna kwestia. Chce zreformować system podatkowy, który sprzyja wypieraniu miejsc pracy klasy średniej. Ale chociaż zalecenia wywołają wiele dyskusji, nie ma wątpliwości, że Pułapka merytokracji jest imponującym lustrem dla ciężarów merytokracji. To jedna z najważniejszych książek naszych czasów.

Pratap Bhanu Mehta współredaguje, ta strona internetowa

Podziel Się Z Przyjaciółmi: