Objaśnienie: Wielkie odkrycie Sutton Hoo, które eksploruje „The Dig” i indyjski odpowiednik

Jak wykopano pochówek statku Sutton Hoo? Jakie było znaczenie wykopalisk?

Odcisk statku podczas wykopalisk w 1939 r. (Źródło: Wikipedia)

Po dwudziestu pięciu minutach niedawno wydanego brytyjskiego dramatu „The Dig”, archeolog i koparka Basil Brown (w tej roli Ralph Fiennes) wprowadza Edith Pretty (Carey Mulligan) i jej syna na kopiec, który rozkopywał w posiadłości tego ostatniego. Suffolk, Anglia . Kiedy podziwiał kolosalny statek, który wynurzył się spod kopca, dramatycznie wyobraził sobie na głos sposób, w jaki mógł się tam znaleźć. Spodziewam się, że to grób wielkiego człowieka. Wojownik lub król. Musieli wciągnąć jego statek aż na to wzgórze z rzeki. Teraz umieściliby go na linach i przeciągnęliby przez kłody. Ludzie, konie, musiało ich zabrać setki… Wyobrażasz sobie, jak go pożegnali? Piosenki, które będą śpiewać, opowiadał Brown.

W ten sposób dokonano odkrycia grobowego statku Sutton Hoo, prawdopodobnie jednego z najważniejszych odkryć archeologicznych w Europie, a być może i na świecie. Wspaniałe odkrycie, które doprowadziło do przepisania historii w Europie, jest tematem powieści z 2007 roku autorstwa dziennikarza i pisarza Johna Prestona, zatytułowanej „The Dig”. Później zainspirował najnowszy film reżysera Simona Stone'a o tym samym tytule.

Ciekawą paralelą, którą można tu narysować z Indiami, jest ponowne odkrycie starożytnego miasta portowego Muziris w Kerali. Seria szeroko zakrojonych wykopalisk przeprowadzonych przez Kerala Council of Historical Research w Pattanam, North Paravur, w latach 2006-07, doprowadziła radę do stwierdzenia, że ​​odkryto port Muziris z I wieku p.n.e. Znaleziska obejmowały tu ludzkie kości, złote ozdoby, paciorki szklane, żelazną ceramikę itp. Artefakty znalezione na tym obszarze wskazywały na rozległe powiązania handlowe z Rzymianami, Mezopotamianami i Chińczykami. Najbardziej niezwykłym znaleziskiem był jednak ceglany kompleks nabrzeży konstrukcyjnych z dziewięcioma pachołkami do przystani dla łodzi. W środku tego znaleziono gnijące kajaki. Ponowne odkrycie Muziris doprowadziło do szeroko zakrojonych działań ochronnych na tym obszarze i zainspirowało kilka innych wykopalisk archeologicznych w regionie i wokół niego.

Jak wykopano pochówek statku Sutton Hoo?

W 1926 roku pułkownik Frank Pretty, emerytowany dowódca pułku Suffolk, wraz ze swoją żoną Edith Pretty kupili duży biały edwardiański dom w Sutton Hoo, w południowo-wschodnim Suffolk. W 1934 zmarł pułkownik Pretty, pozostawiając żonę z czteroletnim synem. Samotna i sama cierpiąca na zły stan zdrowia Pretty znalazła pocieszenie w radach medium spirytystycznego. Uczeni twierdzą, że te okoliczności miały pewien wpływ na jej decyzję o rozpoczęciu badania miejsca pochówku w jej posiadłości.

Według niektórych relacji, impulsu dostarczyli przyjaciele i krewni, wśród nich siostrzeniec, różdżkarz, który nalegał, aby znaleźć złoto; podczas gdy inni mówią o cienistych postaciach wokół kopców po zmierzchu i wizji człowieka na białym koniu, pisze archeolog Martin Carver w swojej książce „Sutton Hoo: Burial ground of kings”. Carver prowadził ostatnie prace wykopaliskowe w tym miejscu w 1983 roku.

Ale Pretty była również świadoma zalet archeologii naukowej i tym samym skontaktowała się z kustoszem Ipswich Museum, Guyem Maynardem. Ten ostatni polecił Browna, archeologa samouka i astronoma-amatora, który zyskał reputację znawcy starożytności. O swoim zaangażowaniu w prace archeologiczne, jego asystent John Jacobs przypomniał sobie, jak wyszedł w środku ulewnej ulewy, aby zająć się wykopaliskami w Sutton Hoo. Myślę, że spałby tam, gdyby miał swoje łóżko, powiedział Jacobs, cytowany przez Carvera w swojej książce.

Brown rozpoczął prace nad kopcami Sutton Hoo 20 czerwca 1938 roku. Najpierw odkopano mniejsze kopce. Brown zdał sobie sprawę, że zostali napadnięci przez grabarzy. Jednak odkrycie dysku z brązu wskazywało, że miejsce to było starsze niż era Wikingów z IX wieku. W maju 1939 roku Brown rozpoczął prace nad większym kopcem i wkrótce natknął się na bryły żelaza, które rozpoznał jako nity okrętowe.

Kadr z filmu „The Dig” (Źródło: Netflix)

Dni wytężonego kopania ujawniły statek o wielkości 90 stóp, który mógł pomieścić co najmniej 20 wioślarzy z każdej strony.

Zanim Brown mógł dalej badać, archeolog Charles Phillips z Uniwersytetu Cambridge dotarł na miejsce, słysząc plotki o znalezisku. Zdumiony tym, co zobaczył i po rozmowach z brytyjskim muzeum i Ipswich Museum sam przejął wykopaliska. Brown został odsunięty do pracy jako robotnik.

Jedna z zespołu archeologów, Peggy Piggott, w ciągu kilku dni od jej przybycia, jako pierwsza odkryła kawałek złota z wykopalisk. W ciągu kilku dni odkryto skarbnicę 250 przedmiotów. Odkryto misterną biżuterię, naczynia biesiadne, miecze z Azji, bizantyjskie srebra i monety z Francji.

Pretty postanowiła przekazać skarb jako prezent dla narodu. Tym samym został przekazany do brytyjskiego muzeum. Był to w owym czasie największy dar, jaki jakikolwiek żyjący darczyńca przekazał Muzeum Brytyjskiemu. Jednak, gdy wybuchła wojna światowa, znaleziska Sutton Hoo zostały umieszczone w magazynie. Został pokazany publicznie dziewięć lat po śmierci Pretty w 1942 roku, bez odniesienia do Browna. Dopiero niedawno wkład Browna został potwierdzony w stałej kolekcji znalezisk w British Museum.

Jakie było znaczenie wykopalisk?

Ci ludzie nie byli dzikimi wojownikami. Byli to wyrafinowani ludzie o niesamowitym artyzmie. Ciemne wieki nie są już mroczne, mówi Phillip (w tej roli Ken Stott), jednocześnie ogłaszając znaczenie wielkich wykopalisk. Odkrycie statku oświetliło cztery stulecia między odejściem Rzymian a przybyciem Wikingów.

Okres między 500 n.e. a 1066 n.e. byłby określany jako średniowiecze. Anglosasi, którzy w tym czasie rządzili różnymi częściami Anglii, byli znani jako ludzie prymitywni i niecywilizowani. Odkrycie artefaktów datowanych na ten okres znacznie zmieniło to postrzeganie. Wykazał on, że Anglosasi byli nie tylko bardzo kulturalni, ale byli również powiązani z całym światem poprzez handel, co widać po hełmie i sprzączce, na które wpływ miały dzieła skandynawskie, bizantyjskie srebrne naczynie i miski z Egiptu.

Gdy znaczenie odkrycia stało się oczywiste, obszar ten został zbadany przez innych archeologów w latach 60. i 80. XX wieku i odkryto kilka innych pojedynczych grobów.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: