Wyjaśnienie: po co śledzić dystans społeczny w danych

Ponieważ zgromadzenia publiczne są ograniczone na całym świecie, pytanie brzmi, w jaki sposób takie ruchy wpływają na trendy COVID-2019. Spojrzenie na to, jak kształtuje się krzywa epidemii, z dystansem społecznym lub bez, i dlaczego bardziej płaska krzywa pomaga

Przy łagodniejszych objawach zakażeni są bardziej narażeni na aktywność i nadal rozprzestrzeniają wirusa.

W ciągu ostatnich dwóch dni wiele stanów w Indiach wprowadziło środki mające na celu ograniczenie zgromadzeń publicznych. To się nazywa dystans społeczny . Z 100 000 zgłoszonych przypadków COVID-19 w 100 krajach, począwszy od wybuchu epidemii w Wuhan w Chinach 10 tygodni temu, naukowcy przeanalizowali trendy w rozprzestrzenianiu się, a także uzasadnili dystans społeczny jako strategię łagodzenia i ograniczania.

Jak działa dystans społeczny?

Aby powstrzymać tempo rozprzestrzeniania się koronawirusa, aby systemy opieki zdrowotnej mogły poradzić sobie z napływem, eksperci zalecają ludziom unikanie masowych zgromadzeń. Biura, szkoły, koncerty, konferencje, imprezy sportowe, wesela itp. zostały zamknięte lub odwołane na całym świecie, w tym w wielu stanach indyjskich. Doradztwo amerykańskiego Centrum Kontroli Chorób zaleca środki zdystansowania społecznego, takie jak: zmniejszenie częstotliwości dużych zgromadzeń i ograniczenie liczby uczestników; ograniczenie interakcji międzyszkolnych; oraz rozważenie nauczania na odległość lub e-learningu w niektórych sytuacjach (co można interpretować jako służące temu samemu celowi, co praca w domu).

Jaki jest cel takich ograniczeń?

W porównaniu z bardziej śmiertelnymi chorobami, takimi jak ptasia grypa lub H5N1, koronawirus nie jest tak śmiertelny – co, jak na ironię, utrudnia również jego powstrzymanie. Przy łagodniejszych objawach zakażeni są bardziej narażeni na aktywność i nadal rozprzestrzeniają wirusa. Na przykład ponad połowa przypadków na pokładzie statku wycieczkowego, który zawinął do Kalifornii, nie wykazywała żadnych objawów.

W briefingu z 11 marca urzędnicy Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) powiedzieli, że należy podjąć działania, aby zapobiec transmisji na poziomie społeczności, aby ograniczyć epidemię do łatwych do opanowania klastrów. Głównym pytaniem dla rządów jest to, w jaki sposób zmniejszyć wpływ wirusa, spłaszczając trajektorię przypadków od ostrej krzywej dzwonowej do wydłużonej krzywej podobnej do progu prędkości. Nazywa się to spłaszczaniem krzywej. Jak pomaga „spłaszczenie krzywej”?

Powolny wzrost liczby pacjentów może być obsługiwany przez systemy opieki zdrowotnej znacznie bardziej niż gwałtowny wzrost. W efekcie celem jest odroczenie rozłożenia w czasie.

Jak stwierdzono w raporcie w The Atlantic: Pandemia jest jak powolny huragan, który uderzy w cały świat. Jeśli w każdym przypadku ma na nas uderzyć ta sama ilość deszczu i wiatru, lepiej, aby nadeszła w ciągu dnia niż godziny. Ludzie będą cierpieć tak czy inaczej, ale rozprzestrzenianie się szkód pozwoli jak największej liczbie osób na opiekowanie się sobą nawzajem.

Ograniczenie transmisji społeczności jest najlepszym sposobem na spłaszczenie krzywej.

Jaka była krzywa w Chinach?

Liczby pokazują, że wirus rozprzestrzenił się w Hubei wykładniczo, ale w innych prowincjach osiągnął poziom plateau. Podobnie jak chińskie prowincje poza Hubei skutecznie powstrzymały rozprzestrzenianie się w lutym, trzy inne kraje – Korea Południowa, Włochy i Iran – nie były w stanie spłaszczyć krzywej.

30 grudnia w Wuhan rozpoczęło się aktywne poszukiwanie przypadków. Około 21 stycznia liczba przypadków zaczęła gwałtownie rosnąć do około 550 infekcji i 17 zgonów. Zamknięcie miasta Wuhan nastąpiło dwa dni później. Następnego dnia zamknięto kolejne 15 chińskich miast, odgradzając ostatecznie kordonem 100 milionów ludzi. W chińskich regionach poza Hubei nowe przypadki ustabilizowały się od 9 lutego. Wszystkie te regiony mogły eksplodować wykładniczo, ale zmniejszały się.

Gdzie jeszcze krzywa urosła i ostatecznie się spłaszczyła?

Jak informowaliśmy w briefingu WHO z 11 marca, 93% przypadków pochodzi z czterech krajów, co sprawia, że ​​jest to nierówna epidemia na poziomie globalnym. Kraje stosują różne systemy testowania i diagnostyki, co sprawia, że ​​porównania są wstępne.

Jest jednak jasne, że pod koniec lutego nowe przypadki zaczęły rosnąć w Korei Południowej, Włoszech i Iranie, przewyższając wszystkie chińskie regiony poza Hubei.

Z drugiej strony, kraje bliskie Chin — Japonia, Tajwan, Singapur, Tajlandia — a także Hongkong odnotowały wzrost liczby spraw. Niektórzy twierdzą, że dzieje się tak, ponieważ wiele z tych krajów nauczyło się epidemii SARS w 2003 roku. WHO wskazała Singapur jako dobry przykład podejścia obejmującego cały rząd.

Korea Południowa jest odstający. Eksperci twierdzą, że kraj zawierał wirusa wśród pierwszych 30 pacjentów, ale 17 lutego 31 lutego rozprzestrzenił go na tysiące ludzi, a objawy pojawiły się zbyt późno, aby władze mogły sprawdzić epidemię. Do tej pory wzrost liczby przypadków w Korei Południowej wykazał spadek, podczas gdy Włochy i Iran szybko go przekroczyły.

Dlaczego Europa i Stany Zjednoczone są teraz zaniepokojone?

Wzrost w krajach europejskich i Stanach Zjednoczonych od początku marca przypomina początkowe krzywe Włoch i Hubei w ich odpowiednich fazach wzrostu, pozostawiając urzędnikom zastanawianie się, czy pójdą tą samą trajektorią. Eksperci twierdzą, że jeśli kraje podejmą działania podobne do Singapuru i Tajwanu, mogą uniknąć tego losu.

Nowe przypadki pojawiły się we Francji, Niemczech, Hiszpanii, USA, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii. Między 5 a 6 marca wiele krajów podwoiło liczbę spraw. W kolejności najwyższego dziennego tempa wzrostu znalazły się Belgia, Szwajcaria, Zjednoczone Emiraty Arabskie, Holandia, Francja, Austria, Malezja, Szwecja, Grecja, USA, Hiszpania, Wielka Brytania i Norwegia.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: