Wyjaśnienie: Dlaczego nie docenia się twierdzenie, że tylko 6% rolników korzysta z MSP

Można rozsądnie wywnioskować, że istniejący system MSP/ceny gwarantowanej obejmuje ponad 25 milionów rolników ze wszystkich upraw, w tym roślin strączkowych i nasion oleistych. Rzeczywista liczba może wynosić od 15 do 25 procent.

Podsumowując, można rozsądnie wywnioskować, że istniejący system MSP/ceny gwarantowanej obejmuje ponad 25 milionów rolników ze wszystkich upraw, w tym roślin strączkowych i nasion oleistych. (Zdjęcie pliku)

Tylko 6% indyjskich rolników korzysta z minimalnych cen wsparcia (MSP). Liczba ta jest tak szeroko cytowana — zwłaszcza w kontekście niedawno uchwalonej ustawy o handlu produktami rolnymi i handlu (promocja i ułatwienia) — że stała się faktoidem, a nawet truizmem.

Co to jest, nie liczy się

Widocznym źródłem liczby 6% jest kierowany przez Shanta Kumar Komitet Wysokiego Szczebla ds. Restrukturyzacji Korporacji Żywnościowych Indii (FCI). W swoim raporcie, złożonym w styczniu 2015 r., odnotowano, że tylko 5,21 miliona z szacowanych na 90,20 miliona gospodarstw rolnych w kraju w latach 2012–2013 sprzedało niełuskany ryż i pszenicę jakiejkolwiek rządowej agencji zamówień publicznych. Innymi słowy mniej niż 5,8%. Komitet z kolei oparł swoją analizę na raporcie National Sample Survey Office (NSSO) „Key Indicators of Situation of Agricultural Households in India” za rok rolniczy 2012-13 (lipiec-czerwiec).

Panel Shanta Kumar dotyczył jednak tylko ryżu niełuskanego (ryż niemielony) i pszenicy. Chociaż większość zamówień publicznych jest bez wątpienia ograniczona do tych dwóch zbóż — 76,49 mln ton (mt) ryżu niełuskanego i 38,99 mln t pszenicy kupione przez FCI i agencje państwowe w latach 2019-20 było warte prawie 215 000 crore rupii w ich MSP — trzeba też brać pod uwagę inne uprawy.

Załączona tabela zawiera dane dotyczące zakupu głównych upraw w latach 2019-20: niełuskany/ryż i pszenica według FCI; chana (ciecierzyca), arhar/tur (groszek gołębi), moong (zielony gram), orzech ziemny i musztarda rzepakowa przez Narodową Federację Marketingu Spółdzielni Rolniczych Indii (NAFED); i bawełna przez Cotton Corporation of India. Obejmuje również skup mleka przez spółdzielnie mleczarskie, które są w dużej mierze organizacjami quasi-rządowymi, które płacą gwarantowane ceny rolnikom, nawet jeśli nie są one technicznie MSP. Ich zbiór wynosił średnio 507,69 lakh kg dziennie lub 18,53 mln ton rocznie w latach 2018-19.

Dane dotyczą lat 2018-19 i zamówień spółdzielni mleczarskich

Widać, że skup tych upraw wcale nie jest bez znaczenia w stosunku do ich szacowanej produkcji. Proporcje wynoszą od 29,5% do ponad 43% w przypadku ryżu/niełuskana, pszenicy i bawełny, 18-19% w przypadku chana i arhar/tur, 10% w mleku i 7-9% w musztardzie i orzeszkach ziemnych.

Powyższe wartości procentowe byłyby jeszcze wyższe, gdyby obliczyć rzeczywistą sprzedaż przez rolników. Weźmy mleko, gdzie same szacunki rządu dotyczące produkcji są prawdopodobnie wyższe . Ale nawet zakładając, że wielkość produkcji 187,75 mln ton za lata 2018-19 jest prawidłowa, nie więcej niż połowa z niej (powiedzmy 90 mln ton) stanowiłaby nadwyżkę rynkową po konsumpcji własnej przez gospodarstwa domowe. Odsetek spółdzielczych zakupów — dla których istnieją autentyczne dane Krajowej Rady Rozwoju Mleczarstwa (NDDB) — wyniesie co najmniej jedną piątą nadwyżki handlowej mleka.

Pomijając mleko, trzcina cukrowa jest kolejną uprawą, której nie zamawiają same agencje rządowe. Ceny trzciny cukrowej są jednak ustalane przez rząd, a cukrownie są prawnie zobowiązane do zapłaty uczciwej i opłacalnej ceny (FRP) w ciągu 14 dni od zakupu. Kupują około 80% całej wyprodukowanej uprawy. Wartość FRP zmiażdżonej przez nich trzciny w samym sezonie 2019-20 (październik-wrzesień) wyniosła 75 585 crore rupii.

Ekspresowe wyjaśnieniejest teraz włączonyTelegram. Kliknij tutaj, aby dołączyć do naszego kanału (@ieexplained) i bądź na bieżąco z najnowszymi

Niedoceniany

Jak więc to wszystko ma się do tego, że tylko 6% rolników otrzymuje teorię MSP? Odpowiedź brzmi, że ta często powtarzana liczba jest wyraźnie niedoszacowana. Dzieje się tak, nawet jeśli wziąć pod uwagę tylko ryż i pszenicę.

Według wspomnianego wcześniej raportu NSSO 44,84 mln lub prawie połowa z szacowanych 90,2 mln gospodarstw rolnych w Indiach uprawiała ryż w okresie lipiec-grudzień 2012 r. i kolejne 8,46 mln w okresie styczeń-czerwiec 2013 r.

Poza tym 35,23 mln (39%) uprawiało w tym roku pszenicę. Gdyby 43,4% indyjskiej produkcji ryżu/niełuskanego i 36,2% pszenicy faktycznie pozyskiwały agencje rządowe, oczywiste jest, że korzyści z MSP przekroczyłyby wartość 5,8% w raporcie komisji Shanta Kumar. Z własnych danych Ministerstwa Żywności wynika, że ​​11,06 mln hodowców ryżu i 4,06 mln pszenicy skorzystało z zamówień MSP w latach 2019-20. Nawet po wyeliminowaniu podwójnego liczenia (rolnicy z Pendżabu i Haryana uprawiają obie uprawy), sumują się do 13-13,5 miliona, czyli znacznie powyżej szacunków panelu Shanta Kumar na 5,21 miliona.

Analizę można rozszerzyć również na inne uprawy. Raport NSSO oszacował całkowitą liczbę gospodarstw domowych uprawiających bawełnę na 7,55 mln, a trzcinę cukrową na 6,2 mln. Do 10 milionów z nich mogło skorzystać z MSP lub FRP. Raport roczny NDDB 2018-19 określił całkowitą liczbę członków-producentów spółdzielni mleczarskich na 16,93 miliona. Nawet jeśli połowa z nich nie jest regularnymi nalewakami, nadal byłoby około 8 milionów rolników sprzedających mleko po minimalnej gwarantowanej cenie. Co więcej, obecność spółdzielni gwarantuje, że prywatne mleczarnie płacą bliżej stawek dawnych.

Również w wyjaśnionym | Dlaczego Radżastan znajduje się w czołówce stanów, jeśli chodzi o przestępstwa przeciwko kobietom

Podsumowując, można rozsądnie wywnioskować, że istniejący system MSP/ceny gwarantowanej obejmuje ponad 25 milionów rolników ze wszystkich upraw, w tym roślin strączkowych i nasion oleistych. W zależności od mianownika – Spis Rolny 2015-16 określa całkowitą liczbę gospodarstw operacyjnych na 146,45 mln – co przekłada się na od 15% do 25%. Na pewno nie 6%.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: