ExplainSpeaking: W obronie PKB jako miary wzrostu gospodarczego

PKB był często krytykowany za nieujęcie niektórych aspektów gospodarki. Zamiast zmniejszać, użycie szerszego zestawu zmiennych może zapewnić bardziej zniuansowane zrozumienie dobrostanu ludzi.

Robotnicy pracujący w fabryce w New Delhi. (Zdjęcie ekspresowe/Praveen Khanna)

Drodzy Czytelnicy,

Odkąd Indie zrewidowały sposób obliczania produktu krajowego brutto w 2015 r., toczyła się debata nie tylko o tym, jak Indie obliczają swój PKB, ale także o PKB jako miarą.

Zanim zajmiemy się którymkolwiek z tych pytań, warto przypomnieć sobie, jak definiuje się PKB.

Biuletyn Informacyjny| Kliknij, aby uzyskać najlepsze objaśnienia dnia w swojej skrzynce odbiorczej

Międzynarodowy Fundusz Walutowy podaje, że PKB mierzy wartość pieniężną końcowych dóbr i usług – to znaczy tych, które są kupowane przez końcowego użytkownika – wyprodukowanych w kraju w danym okresie czasu (powiedzmy kwartał lub rok).

Należy zauważyć, że PKB odwzorowuje finalne dobra i usługi, a nie te pośrednie. W związku z tym, jeśli drzewo zostanie ścięte, aby wyprodukować trzy nietoperze do krykieta, ostateczna wartość rynkowa tych trzech nietoperzy jest liczbą dodaną do PKB, a nie wartością rynkową drewna przechodzącego przez różne etapy przetwarzania (łańcuch dostaw ), aby zostać kijem do krykieta.

Wracając do kontrowersji.

W 2019 r., kiedy Arvind Subramanian, były główny doradca ekonomiczny rządu, zakwestionował aktualność nowej serii danych o PKB, która została zaprezentowana w 2015 r., wyjaśniliśmy sprawę szczegółowo i można przeczytać o tutaj argumenty i kontrargumenty .

Ale co z większym pytaniem o stosowność PKB jako miary wzrostu gospodarczego?

Od jakiegoś czasu dominacja PKB jest kwestionowana.

Przede wszystkim w 2008 r. Nicholas Sarkozy, ówczesny prezydent Francji, zlecił Josephowi Stiglitzowi (przewodniczącemu Komisji), Amartyi Senowi (doradcy) i Jeanowi Paulowi Fitoussi (koordynatorowi) sprawozdanie w celu określenia granic PKB jako wskaźnika wyniki gospodarcze i postęp społeczny, w tym problemy z jego pomiarem; rozważenie, jakie dodatkowe informacje mogą być potrzebne do stworzenia bardziej odpowiednich wskaźników postępu społecznego; ocena wykonalności alternatywnych narzędzi pomiarowych oraz przedyskutowanie sposobu prezentacji informacji statystycznych w odpowiedni sposób.

Książka Stiglitz, Fitoussi i Durand „Poza PKB: Pomiar tego, co liczy się dla wyników gospodarczych i społecznych” z 2018 r., opiera się na raporcie Stiglitz-Sen-Fitoussi, aby znaleźć alternatywy dla PKB.

Podobnie w The Growth Delusion (2018) David Pilling, starszy dziennikarz Financial Times, podniósł coś, co brzmi jak zdroworozsądkowe pytanie: Nasza polityka jest nieustannie nastawiona na zwiększanie standardowej miary wzrostu, Produktu Krajowego Brutto. Według tej miary nigdy nie byliśmy bogatsi ani szczęśliwsi. Dlaczego więc tak nie jest? Dlaczego żyjemy w tak rozbitych czasach, z rosnącym globalnym populizmem i nierównościami majątkowymi tak ostrymi jak zawsze?

Jest to argument wysunięty przez kilku innych krytyków, którym nie podoba się PKB jako najważniejsza zmienna do śledzenia.

Krótko mówiąc, argumentują, że PKB to zły sposób mierzenia dobrobytu społeczeństwa i że prowadzenie polityki, która koncentruje się wyłącznie na podnoszeniu PKB, często kończy się szkodą dla dobrobytu ludzi. Co dość złośliwe, czasami przedstawiciele rządu lub członkowie partii rządzących próbowali ukryć się za tym szerszym rozczarowaniem PKB, aby uniknąć odpowiedzi na pytania dotyczące słabnącego tempa wzrostu PKB w Indiach.

Na ile zasadne są te zarzuty wobec GDP?

Kilka osób inaczej sformułowało swoje zastrzeżenia i żadna odpowiedź nie jest w stanie w sposób kompleksowy odeprzeć wszystkich zarzutów.

Na przykład, czy PKB jest błędną miarą?

Wszystko zależy od tego, do czego go używasz. PKB mierzy całkowitą wartość rynkową towarów i usług w gospodarce w ciągu roku. Czy twierdzi, że mierzy dobrostan lub dobrostan? Nie. Czy twierdzi, że mierzy szczęście? Nie. Czy twierdzi, że mierzy nierówności? Nie. Czy jest to miara korupcji, czy jej brak? Nie. Czy mierzy siłę demokracji? Nie. Czy mierzy zanieczyszczenie lub zmianę klimatu? Nie. Takie pytania mogą być kontynuowane z tą samą odpowiedzią.

Tak więc, dla samej argumentacji, możesz mieć gospodarkę, która ma rosnący poziom nierówności, spadający poziom norm demokratycznych, spadający poziom swobód obywatelskich, rosnące zanieczyszczenie powietrza i wody, pogarszającą się równość płci itp., a wciąż rosnący poziom PKB.

Pytanie brzmi: Czy istnienie którejkolwiek (lub wszystkich) z tych bolączek oznacza, że ​​PKB jest błędną miarą całkowitej wartości rynkowej wszystkich dóbr i usług końcowych?

Odpowiedź brzmi nie.

PKB jest prostą miarą, a krytykowanie go przez osądzanie go na podstawie norm społecznych lub moralnych nie miałoby żadnego sensu w stosowaniu PKB.

Na przykład PKB może wzrosnąć zarówno w przypadku prostytucji, jak i wydobycia węgla. To nie jest jego wina. Pytanie, czy gospodarka powinna zezwalać na prostytucję lub górnictwo, czy też na jedno i drugie, jest całkowicie oddzielone od tego, co dzieje się z PKB, gdy którekolwiek z tych działań jest podejmowane otwarcie.

Nawet jeśli sam w sobie nie jest wadliwy, czy jest odpowiedni?

To sprowadza nas z powrotem do jak obliczamy PKB oraz kontrowersje wokół korekt z 2015 r. Na papierze korekty z 2015 r. dostosowały obliczenia PKB Indii do norm światowych. Ale wielu wskazało na rozbieżności.

Poza metodologią, w gospodarce takiej jak Indie istnieje kilka ograniczeń dotyczących dostępności danych. Na przykład sam fakt, że duża część indyjskiej gospodarki funkcjonuje w sektorze nieformalnym sugeruje, że formalne szacunki PKB nie pozwoliłyby na dokładne uchwycenie PKB.

A co z krytyką, że PKB często nie uwzględnia wszystkich rzeczy, które obniżają nasz dobrobyt i pogarszają nasz dobrobyt? Na przykład szkody wyrządzone przez wykorzystanie paliw kopalnych.

To prawda; tak, PKB nie jest w stanie uchwycić utraty dobrobytu. Ale wtedy jest też odwrotnie. PKB często również nie uwzględnia odpowiednio wszystkich korzyści w zakresie dobrobytu. Na przykład, jak widzieliśmy podczas pandemii Covid, kostka mydła lub prosta maska, które można kupić za mniej niż 10 rupii, zapewniają dobrobyt znacznie przekraczający 10 rupii (ich ostateczną wartość rynkową), ratując życie. !

Robotnicy budowlani wracają do pracy w New Delhi po złagodzeniu ograniczeń Covid-19. (Zdjęcie: PTI)

Jeśli chodzi o szerszą kwestię dobrobytu ludzi, oczywiście PKB jest niewystarczające, ale znowu jest to zgodne z projektem. Innymi słowy, jeśli ktoś chce wiedzieć o stanie zanieczyszczenia powietrza lub o kosztach (lub łatwości) uzyskania łóżka szpitalnego lub nierównym podziale bogactwa, a nawet szczęścia, należałoby zaprojektować inne środki.

Jakie są alternatywy?

W swojej książce Pilling poświęca kilka rozdziałów omawianiu alternatyw. Są to: PKB na mieszkańca, mediana dochodu, nierówności (współczynnik Giniego), produkt krajowy netto (NDP, obliczony po odjęciu amortyzacji dóbr kapitałowych od PKB), dobrobyt (przy użyciu wskaźnika prawdziwego postępu Maryland) i wreszcie emisje dwutlenku węgla.

Ale wybierz dowolną miarę, a znajdziesz w niej wady — zwłaszcza, jeśli chcesz traktować ją jako jedyną metrykę do tworzenia zasad.

Na przykład często używamy PKB na mieszkańca jako miary, aby zapewnić dokładniejszy obraz dobrostanu przeciętnego Hindusa. Czemu? Jeśli spojrzeć na ogólny PKB, Indie są jedną z największych gospodarek świata — obok Stanów Zjednoczonych, Chin, Japonii itd. Dla cudzoziemca, który nic więcej nie wie, dane o ogólnym PKB stawiają Indie wśród najlepszych. umieszczonych krajów na świecie. Ale jeśli spojrzy się na PKB na mieszkańca, obraz zmienia się całkowicie, ponieważ nawet Bangladesz jest teraz w lepszej sytuacji niż my.

Ale nawet ten środek nie oddaje sprawiedliwości. Po pierwsze, podobnie jak PKB, również cierpi z powodu niezdolności do mapowania zmiennych, takich jak rosnące zanieczyszczenie itp. Co więcej, PKB na mieszkańca może łatwo nie dostrzec nawet rosnących nierówności. Wyobraź sobie, że 100 największych Indian podwaja swoje dochody w ciągu roku, podczas gdy reszta Indii pozostaje na tym samym poziomie. W takim scenariuszu PKB per capita wzrośnie i będzie sprawiać wrażenie – choć błędne – że przeciętny Hindus jest w lepszej sytuacji.

Nic dziwnego, że autorzy Beyond GDP podsumowali: Nie ma prostego sposobu przedstawienia każdego aspektu dobrobytu za pomocą jednej liczby w sposób, w jaki PKB opisuje rynkową produkcję gospodarczą. Doprowadziło to do tego, że PKB został wykorzystany jako wskaźnik zarówno dobrobytu ekonomicznego (tj. panowania ludzi nad towarami), jak i ogólnego dobrobytu (który również zależy od cech ludzi i działań nierynkowych). PKB nie został stworzony do tego zadania.

Dlatego argumentują, że przy ocenie stanu zdrowia kraju przesuną się „poza PKB” i uzupełnią PKB o szerszą tablicę wskaźników, która odzwierciedlałaby rozkład dobrobytu w społeczeństwie i jego zrównoważenie w wymiarze społecznym, gospodarczym i środowiskowym.

Wyzwaniem, jak mówią, jest zrobienie deski rozdzielczej wystarczająco małej, aby była łatwa do zrozumienia, ale wystarczająco dużej, aby podsumować to, na czym nam najbardziej zależy.

Wniosek: Prawdą jest, że skupianie się wyłącznie na PKB może prowadzić do polityki, która jest ślepa na szerszy dobrostan ludzi. Na przykład całkowicie prywatne zapewnianie podstawowych udogodnień, takich jak zdrowie i edukacja, może skutkować wzrostem PKB, ale może skutkować obniżeniem dobrobytu ludzi, ponieważ biedni i zmarginalizowani mają trudności z dostępem do tych usług. Podobnie polityki zwiększające produkcję przemysłową mogą, ale nie muszą, odpowiednio zwiększać zatrudnienie w przemyśle.

Ale prawdą jest też, że łatwiej jest zbesztać PKB niż znaleźć godnego zastępcę. Zamiast obniżać PKB, lepiej przyjrzeć się szerszemu zestawowi zmiennych, aby uzyskać bardziej zniuansowane zrozumienie dobrostanu ludzi.

Podziel się ze mną swoimi poglądami i zapytaniami na Udit.Misra@expressindia.com

Maskuj się i bądź bezpieczny,

Udit

Podziel Się Z Przyjaciółmi: