Wyjaśnienie: Dlaczego zdrowe zwierzęta to zdrowi ludzie i jak osiągnąć ten cel

W miarę powiększania się populacji ludzkich powoduje to większy kontakt ze zwierzętami domowymi i dzikimi, co daje więcej możliwości przenoszenia chorób z jednej na drugą.

Wczesne wykrycie u źródła zwierzęcego może zapobiegać przenoszeniu chorób na ludzi i wprowadzaniu patogenów do łańcucha pokarmowego. (Ekspresowe zdjęcie pliku/Nirmal Harindran)

Nie tak dawno powszechne rozpowszechnienie ptasiej grypy u drobiu, czy też ptasiej grypy, jak to się powszechnie nazywa, wywołało ogólnokrajową panikę, która doprowadziła do uboju milionów ptaków drobiu. To troska o zdrowie ludzkie wywołała skrajną reakcję i późniejsze ustanowienie protokołów; powstrzymywanie ptasiej grypy jest obecnie zarządzane dość skutecznie. Podobnie w 2003 r. SARS, czyli zespół ciężkiej ostrej niewydolności oddechowej, pojawił się nagle w Chinach. To również szybko zniknęło, ale nie przed reakcją kryzysową, która obejmowała ekstremalne środki, takie jak zakazy i ograniczenia podróży.

W obu przypadkach panika rozprzestrzeniała się znacznie szybciej niż wirus. Oprócz uzyskania odpowiedzi ze strony rządów, wydarzenia te przyniosły również zapomnianą dotychczas filozofię Jednego Zdrowia, która uznaje wzajemne powiązania między zdrowiem ludzkim, zdrowiem zwierząt i środowiskiem.

Koncepcja jednego zdrowia

Światowa Organizacja Zdrowia Zwierząt, powszechnie znana jako OIE (skrót od francuskiego tytułu), podsumowuje koncepcję jednego zdrowia, ponieważ zdrowie ludzi i zdrowie zwierząt są współzależne i powiązane ze zdrowiem ekosystemów, w których istnieją. Około 400 rpne Hipokrates w swoim traktacie „On Airs, Waters and Places” wezwał lekarzy, że należy wziąć pod uwagę wszystkie aspekty życia pacjentów, w tym ich środowisko; choroba była wynikiem braku równowagi między człowiekiem a środowiskiem. So One Health nie jest nową koncepcją, chociaż ostatnio została sformalizowana w systemach zarządzania zdrowiem.

W miarę powiększania się populacji ludzkich powoduje to większy kontakt ze zwierzętami domowymi i dzikimi, co daje więcej możliwości przenoszenia chorób z jednej na drugą. Zmiana klimatu, wylesianie i intensywna rolnictwo dodatkowo zakłócają charakterystykę środowiska, podczas gdy wzmożony handel i podróże prowadzą do bliższych i częstszych interakcji, zwiększając w ten sposób możliwość przenoszenia chorób.

Według OIE 60% istniejących ludzkich chorób zakaźnych ma charakter odzwierzęcy, tj. przenosi się ze zwierząt na ludzi; 75% pojawiających się chorób zakaźnych u ludzi ma pochodzenie zwierzęce. Spośród pięciu nowych ludzkich chorób pojawiających się każdego roku, trzy pochodzą od zwierząt. Jeśli to nie jest wystarczająco przerażające, 80% czynników biologicznych o potencjalnym zastosowaniu bioterrorystycznym to patogeny odzwierzęce. Szacuje się, że choroby odzwierzęce odpowiadają za prawie dwa miliardy przypadków rocznie, powodując ponad dwa miliony zgonów — więcej niż z powodu HIV/AIDS i biegunki. Jedną piątą przedwczesnych zgonów w biednych krajach przypisuje się chorobom przenoszonym ze zwierząt na ludzi.

Potrzebne podejście

Stwarza to mocne argumenty za wzmocnieniem instytucji i usług weterynaryjnych. Najbardziej efektywnym i ekonomicznym podejściem jest kontrola patogenów odzwierzęcych u ich źródła zwierzęcego. Wzywa nie tylko do ścisłej współpracy na szczeblu lokalnym, regionalnym i globalnym między weterynarzem, zdrowiem i zarządzaniem środowiskiem, ale także do większych inwestycji w infrastrukturę zdrowia zwierząt. Kraje rozwijające się, takie jak Indie, mają znacznie większy udział w silnych systemach „Jednego zdrowia” ze względu na systemy rolnicze, które powodują niewygodną bliskość zwierząt i ludzi. Wymaga to ścisłego nadzoru zdrowotnego obejmującego także zwierzęta domowe, trzodę chlewną i drób. Ludzie wymagają regularnej diety z białka zwierzęcego. Tak więc utrata zwierząt żywieniowych z powodu złego stanu zdrowia lub choroby również staje się problemem zdrowia publicznego, nawet jeśli nie dochodzi do przenoszenia chorób, iw ten sposób tracimy 20% naszych zwierząt.

Wielkość populacji ludzi i zwierząt w Indiach jest prawie taka sama; 121 crore ludzi (2011 Census) i 125,5 crore bydła i drobiu. Sieć 1,90 lakh instytucji opieki zdrowotnej w sektorze rządowym stanowi podstawę zarządzania zdrowiem, wspieraną przez dużą liczbę placówek prywatnych. Z drugiej strony tylko 65 000 instytucji weterynaryjnych zajmuje się potrzebami zdrowotnymi zwierząt 125,5 miliona; obejmuje to 28 000 mobilnych przychodni i ośrodków pierwszej pomocy z minimalnymi udogodnieniami. Obecność sektora prywatnego w usługach weterynaryjnych jest bliska zera. W przeciwieństwie do lekarza weterynarz jest zawsze na wezwanie ze względu na logistyczne wyzwanie związane z transportem zwierząt gospodarskich do szpitala, chyba że są to zwierzęta domowe. Nie może być silniejszych argumentów za przeprojektowaniem całego sektora hodowli zwierząt, aby móc dotrzeć do każdego hodowcy zwierząt gospodarskich, nie tylko w celu leczenia chorób, ale także w celu zapobiegania i nadzoru, aby zminimalizować zagrożenie dla zdrowia ludzkiego. Wczesne wykrycie u źródła zwierzęcego może zapobiegać przenoszeniu chorób na ludzi i wprowadzaniu patogenów do łańcucha pokarmowego. Tak więc solidny system zdrowia zwierząt jest pierwszym i kluczowym krokiem w zakresie zdrowia ludzkiego.

Powoli, ale pewnie zmierzamy w kierunku silnego i skutecznego systemu „Jedno zdrowie”, ustanawiając mechanizm współpracy na rzecz wspólnego nadzoru i monitorowania, wzmacniając zgłaszanie chorób i programy kontroli. Chociaż istnieje instytucjonalny mechanizm zarządzania jednym zdrowiem, koncepcja naprawdę zadziałałaby na wyobraźnię, gdyby krytyczne znaczenie zdrowia zwierząt dla dobrostanu ludzi było stale podkreślane. Nadzór nad chorobami musi wykraczać poza ludzi i obejmować profilaktykę zdrowia i higieny zwierząt gospodarskich i drobiu, ulepszone standardy hodowli zwierząt w celu zwiększenia bezpieczeństwa żywności oraz skuteczne protokoły komunikacji między systemami zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego.

Dlaczego ma to znaczenie dla Indii

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) została powołana w 1948 r. między innymi po to, aby promować współpracę w zakresie kontroli chorób ludzkich. Indie, członek założyciel, były również gospodarzem pierwszego spotkania Komitetu Regionalnego Azji Południowo-Wschodniej WHO w październiku tego roku. To, że współpraca i współdziałanie między narodami w celu kontrolowania i powstrzymywania chorób zwierząt jest warunkiem sine qua non osiągnięcia celów WHO, zostało dostrzeżone już w 1924 roku, kiedy powstała OIE do walki z chorobami zwierząt na poziomie globalnym. Gdzieś w dalszej kolejności zdrowie zwierząt zostało odsunięte, zwłaszcza w krajach rozwijających się, gdzie ograniczone zasoby i popularne priorytety wymagały delikatnej równowagi.

Co ciekawe, przyczyną OIE było nieoczekiwane wystąpienie choroby bydła księgosuszu w Belgii. Chorobę przypisano bydłu Zebu pochodzącemu z Indii i przeznaczonemu do Brazylii przez Antwerpię. Tak więc Indie znalazły się na czele obu tych organów szczytowych, chociaż z różnych powodów. Dbajmy o zdrowie — ludzi, zwierząt i środowiska.

Autor jest Sekretarzem, Ministerstwo Rolnictwa i Dobrobytu Rolników, Departament Hodowli Zwierząt i Mleczarstwa.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: