Wyjaśnienie: Dlaczego niektóre części Stanów Zjednoczonych mogą widzieć zorzę polarną

Zorza polarna, znana również jako aurora borealis, jest zwykle obserwowana daleko w regionach polarnych lub na dużych szerokościach geograficznych Europy. Ale w czwartek mogą być widoczne w niektórych częściach Illinois i Pensylwanii w USA.

Zorza polarna w Laponii w Finlandii. (The New York Times: Russ Juskalian, File)

Zorza polarna, znana również jako aurora borealis, jest zwykle obserwowana daleko w regionach polarnych lub na wysokich szerokościach geograficznych Europy, na przykład w Norwegii. Ale w czwartek mogą być widoczne w regionach położonych bardziej na południe, takich jak północne części Illinois i Pensylwanii w USA.

Dzieje się tak z powodu rozbłysku słonecznego, który wyłonił się z Plama słoneczna w poniedziałek. Rozbłyskowi towarzyszy koronalny wyrzut masy (CME) — duży bąbel promieniowania i cząstek emitowanych przez Słońce, który eksploduje w kosmos z dużą prędkością.

Zegarki burzy geomagnetycznej obowiązują od 9 do 11 grudnia 2020 r. ze względu na przewidywane efekty CME. CME miało miejsce 7 grudnia i było powiązane z rozbłyskiem C7 z regionu 2790. Aby zapoznać się z pełną historią, odwiedź https://t.co/mzq8JTer8q @NWS pic.twitter.com/EKOKtiyz3e

— Pogoda kosmiczna NOAA (@NWSSWPC) 8 grudnia 2020 r.

Centrum Prognoz Pogody Kosmicznej w amerykańskiej Narodowej Administracji Oceanicznej i Atmosferycznej (NOAA) poinformowało, że burza elektromagnetyczna może osiągnąć w czwartek poważny status, powodując, że zorza polarna będzie widoczna w większej liczbie obszarów niż zwykle.

Co powoduje zorzę polarną?

Zorze polarne pojawiają się, gdy naładowane cząstki wyrzucane z powierzchni Słońca – zwane wiatrem słonecznym – wchodzą w ziemską atmosferę. Płynąc w kierunku Ziemi, szybko poruszający się wiatr słoneczny niesie ze sobą pole magnetyczne Słońca, które zakłóca magnetosferę — obszar przestrzeni wokół Ziemi, w którym dominuje pole magnetyczne naszej planety.

Kiedy pole magnetyczne Słońca zbliża się do Ziemi, ochronne pole magnetyczne promieniujące z biegunów naszej planety odchyla to pierwsze, osłaniając w ten sposób życie na Ziemi. Jednak gdy to się dzieje, pola ochronne łączą się, tworząc lejki, przez które naładowane cząstki wiatru słonecznego mogą spływać w dół do biegunów. Śledź Express wyjaśnione na Telegramie

Na biegunach północnym i południowym naładowane cząstki oddziałują z różnymi gazami w atmosferze, powodując pojawienie się światła na niebie. Ten pokaz, znany jako zorza polarna, jest widoczny z regionów o dużych szerokościach geograficznych Ziemi (zwanych owalem zorzy) i jest aktywny przez cały rok.

W północnej części naszego globu, zorza polarna nazywana jest aurora borealis lub zorza polarna i jest widoczna z USA (Alaska), Kanady, Islandii, Grenlandii, Norwegii, Szwecji i Finlandii. Na południu nazywane są aurora australis lub światłami południowymi i są widoczne z dużych szerokości geograficznych na Antarktydzie, Chile, Argentynie, Nowej Zelandii i Australii.

Ogólnie rzecz biorąc, owal zorzy polarnej jest ograniczony do obszarów polarnych. Ale od czasu do czasu owal rozszerza się, a światła stają się widoczne na niższych szerokościach geograficznych, jak można się spodziewać w czwartek. Dzieje się tak w okresach wysokiej aktywności słonecznej, takich jak nadejście burz słonecznych.

Jakie są przykłady wysokiej aktywności słonecznej?

Aktywność słoneczna obejmuje rozbłyski słoneczne, cząstki energii słonecznej, szybki wiatr słoneczny i koronalne wyrzuty masy (CME). Wpływają one na pogodę kosmiczną pochodzącą ze Słońca.

Centrum Prognozowania Pogody Kosmicznej NOAA przewidziało w czwartek poziom G3 lub silną burzę na naszej planecie, dzięki czemu zorzy polarne będą widoczne na stosunkowo niższych szerokościach geograficznych, takich jak amerykańskie miasta Chicago, Detroit, Boston i Seattle.

Czwartkowa burza geomagnetyczna zajmuje trzecie miejsce w pięciopunktowej skali używanej do pomiaru burz geomagnetycznych. Zgodnie z NOAA burza G3 może wymagać korekty napięcia w systemach zasilania, a niektóre urządzenia zabezpieczające mogą powodować fałszywe alarmy. Duże burze zwykle występują w szczycie 11-letni cykl słoneczny lub w ciągu trzech lat po szczycie.

Czy rozbłyski słoneczne lub burze mogą być niebezpieczne?

Rozbłyski słoneczne mogą zazwyczaj wpływać na operacje zależne od przestrzeni kosmicznej, takie jak globalne systemy pozycjonowania (GPS), łączność radiowa i satelitarna, a także utrudniać operacje lotnicze, sieci energetyczne i programy eksploracji kosmosu.

W 1967 r. duży rozbłysk słoneczny (sklasyfikowany na poziomie G5) prawie doprowadził do wojny nuklearnej podczas zimnej wojny, jak na Space.com raport. W maju tego roku lokalizacje radarowe systemu wczesnego ostrzegania o pociskach balistycznych USA na Alasce, Grenlandii i Wielkiej Brytanii zostały zablokowane z powodu rozbłysku, powodując, że urzędnicy amerykańscy błędnie obarczali Związek Radziecki odpowiedzialny za awarie radaru. Dopiero gdy naukowcy z North American Aerospace Defence Command (NORAD) poinformowali amerykańskich przywódców o rozbłysku słonecznym, sprawa uległa deeskalacji.

CME stanowią zagrożenie dla pogody kosmicznej. Wyrzuty przemieszczające się z prędkością 500 km/s są powszechne podczas szczytów słonecznych i powodują zakłócenia w magnetosferze Ziemi, tarczy ochronnej otaczającej planetę. Podczas spacerów kosmicznych astronauci stoją w obliczu ogromnego zagrożenia dla zdrowia, jakie stanowi ekspozycja na promieniowanie słoneczne poza ochronną atmosferą Ziemi. Takie wyprzedzające prognozy są regularnie poszukiwane przez kraje, które dokonały dużych inwestycji w misje kosmiczne. Poza tym życie funkcjonalnych satelitów, a nawet tych, które teraz zamieniły się w szczątki, w dużej mierze zależy od aktywności Słońca.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: