Mirabai Chanu zdobywa srebro na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio: Dlaczego Manipur produkuje światowej klasy ciężarowców

Igrzyska Olimpijskie w Tokio 2020 – Mirabai Chanu zdobywa srebrny medal w podnoszeniu ciężarów: ryż, kultura klubów sportowych i instynkt zabójcy pomagają Manipurowi stworzyć światowej klasy zawodnika, takiego jak srebrna medalistka Chanu.

Indyjska Mirabai Chanu na podium po zdobyciu srebrnego medalu w podnoszeniu ciężarów w kategorii 49 kg kobiet na Letnich Igrzyskach Olimpijskich 2020 w Tokio, sobota, 24 lipca 2021. (PTI Photo/Gurinder Osan)

Mirabai Chanu zdobywa pierwszy medal Indii na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio 2020: Kiedy legendarny Karnam Malleswari urzeczywistniał jeden z największych momentów w podnoszeniu ciężarów w Indiach podczas Igrzysk w Sydney w 2000 roku, stan Manipur kładł grunt pod swój własny moment w słońcu, choć 21 lat później. Z wyjątkiem Igrzysk w Pekinie, stan wysłał cztery różne ciężarowce na pięć igrzysk olimpijskich – wysiłek pokoleniowy, którego kulminacją był potworny kombinowany 202 kg Mirabai Saikom Chanu o srebrny medal Igrzysk Olimpijskich w Tokio w kategorii podnoszenia ciężarów 49 kg.

Dwie dekady konsekwentnego zwiększania masy ciężarowców, którzy są jednymi z najlepszych na świecie, przypominają Manipur, że igrzyska olimpijskie nie są wydarzeniem, które odbywa się raz na cztery lata. Ale sposób na życie.

Sposób na życie, który zaczyna się w młodym wieku ze względu na unikalny w państwie sposób organizowania sportu dla małych dzieci poprzez kluby. Były komisarz ds. młodzieży i sportu w Manipur RK Nimai Singh próbuje ubrać w słowa ten obszar, kiedy mówi: Kultura klubów sportowych jest częścią Manipur od wieków. Te kluby niekoniecznie muszą być poświęcone jednemu sportowi. Kluby te nie są powiązane z żadnymi stowarzyszeniami stanowymi ani krajowymi. Są obecni tylko ze względu na zamiłowanie do sportu i ujście aktywności dla małych dzieci. Dla dziecka z Manipuri istnieje opcja inna niż nauka, a jest nią zabawa.

Wczesna ekspozycja

W Manipur dzieci mają możliwość decydowania, jaki sport chcą uprawiać i jaki sport wybrać. Zanim osiągną wiek nastoletni, mogą nie być specjalistami w konkretnym sporcie, ale stały poziom aktywności fizycznej prowadzi do znacznie łatwiejszego przejścia niż większość młodych sportowców, którzy zawodowo przechodzą do dyscypliny.

Jak to miało miejsce na początku tego stulecia, stały strumień kobiet w podnoszeniu ciężarów, zmierzających do najdalszych zakątków globu, by rywalizować w najlepszych oferowanych turniejach, nadal podsyca pragnienie tego, co jest zwyczajnym aspektem życia. stać się centralnym punktem ich istnienia.

Ale co się stanie, gdy te dzieci zaczną dorastać? Na początku lat 90. ludzie zaczęli zdawać sobie sprawę, że sport może być zawodem zarobkowym – mówi Singh. Otwarcie centrum Sports Authority of India w Imphal nagle dało ciężarowcom w stanie możliwość przejścia z części zamiennych do samochodów jako ciężarków na prawdziwy importowany sprzęt. Byli ciężarowcy również byli częścią zmiany, gdy ich kariera przekształciła się ze sportowców w trenerów.

Historia Mirabai Chanu idzie w tym samym kierunku — 12-latka dźwigająca ciężkie kłody w jej rodzinnym mieście Nongpok Kakching, 44 kilometry od Imphal, którą pewnego dnia zauważyła Anita Chanu, była międzynarodowa ciężarówka i trenerka.

Mirabai Chanu Saikhom z Indii w akcji. (Zdjęcie Reuters: Edgard Garrido)

Instynkt zabójcy

To, co jeden Chanu widział w młodszym Chanu, było czymś, co większość ekspertów z Manipuri w sporcie twierdzi, że jest nieodłączną częścią ich tożsamości kulturowej. Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem, jak się podnosi, miała instynkt zabójcy, mówi Chanu przez telefon ta strona internetowa . A jak można określić ilościowo ten instynkt zabójcy?

Wybuchowa siła, podkreśla Chanu, która wyjaśnia dalej, mówiąc, że ludzie z północno-wschodnich stanów Indii są niższego wzrostu, ale nadrabiają to niskim środkiem ciężkości w stylu Maradony i Messiego, co jest kluczowym aspektem tego, dlaczego Manipur tak dobrze sobie radzi w sport, czy to podnoszenie ciężarów, piłka nożna czy boks. Ten nisko położony środek ciężkości sprawił, że Mirabai podniosła prawie czterokrotnie masę swojego ciała w pięciu udanych podniesieniach w kategoriach rwania, czystego i szarpnięcia.

Ale to nie tylko wzrost, budowa ciała czy region określają ich zdolności. Sekret tkwi również w tym, co wkłada się w ich ciała. A raczej to, co było wkładane w ich ciała od pokoleń.

Coś na ziemi

Kilka dni temu, w przeddzień wyjazdu indyjskich sportowców na igrzyska w Tokio, premier Narendra Modi zapytał wujka sportowca: Kaunsi chakki ka atta khilate ho” . To samo pytanie należy teraz zadać sportowcom Manipur, z wyjątkiem tego, że zamiast pszenicy to spożycie ryżu dyktuje sukces w sporcie takim jak podnoszenie ciężarów.

Większość sportowców w niższych kategoriach wagowych pochodzi z krajów azjatyckich, takich jak Chiny i Korea Południowa. Kraje te słyną z tego, że lepki ryż jest częścią ich diety. W Manipur większość ludzi je ryż jako główne źródło energii, mówi Sunil Elangbam, sekretarz podnoszenia ciężarów w Manipur.

Ten uproszczony sposób odżywiania, który był dla nich podstawą pokoleniową, jest uważany przez ekspertów za główne źródło paliwa niezbędnego do produkcji węglowodanów, które ostatecznie pomagają w treningu fizycznym. Węglowodany te wykonują podwójną pracę, są łatwe do strawienia, jednocześnie zmuszając organizm do szybszej regeneracji po intensywnych treningach.

To właśnie ta kombinacja odpowiedniego jedzenia, ukształtowania terenu i pokoleń kobiet, na które warto spojrzeć w podnoszeniu ciężarów, przerodziła się w idealną burzę. Srebro w Tokio, zrodzone z instynktu zabójcy, który teraz zdobi stan, podobnie jak jego chwała na igrzyskach olimpijskich.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: