Wyjaśnienie: polityka i historia stojąca za Francją szukającą „przebaczenia” z Rwandy za ludobójstwo z 1994 r.

Częściowe przyznanie się Francji do winy jest postrzegane jako część wysiłków na rzecz naprawy więzi z jej byłymi koloniami i strefą wpływów w Afryce, gdzie wielu wciąż boleśnie wspomina swoje podporządkowanie i nadal podejrzliwie patrzy na francuskie działania.

Czaszki niektórych z tych, którzy zostali zamordowani, gdy szukali schronienia w kościele, leżą w szklanej gablocie obok fotografii niektórych z nich, przechowywanych jako pamiątka tysięcy zabitych w kościele katolickim i wokół niego podczas ludobójstwa w 1994 r., wewnątrz kościół w Ntarama w Rwandzie. (Zdjęcie AP/Ben Curtis)

Prezydent Francji Emmanuel Macron przyznał w czwartek, że jego kraj ponosi ogromną odpowiedzialność za ludobójstwo w Rwandzie w 1994 roku, ale powstrzymał się od wyraźnych publicznych przeprosin.

Francja ma rolę, historię i polityczną odpowiedzialność wobec Rwandy. Ma obowiązek: stanąć twarzą w twarz z historią i rozpoznać cierpienia, jakie wyrządziła narodowi rwandyjskiemu przez zbyt długie milczenie nad badaniem prawdy, powiedział Macron w przemówieniu w Kigali Genocide Memorial, gdzie szczątki 2,5 lakh ofiary ludobójstwa są pochowane.

Stojąc tu dzisiaj, z pokorą i szacunkiem, u Waszego boku, rozpoznałem naszą odpowiedzialność.

Uwagi te zostały przyjęte z zadowoleniem przez prezydenta Rwandy Paula Kagame – zaciekłego krytyka Francji od czasu ludobójstwa – który nazwał je cenniejszymi niż przeprosiny i akt ogromnej odwagi.

Biuletyn Informacyjny| Kliknij, aby uzyskać najlepsze objaśnienia dnia w swojej skrzynce odbiorczej

Częściowe przyznanie się Francji do winy jest postrzegane jako część wysiłków na rzecz naprawy więzi z jej byłymi koloniami i strefą wpływów w Afryce, gdzie wielu wciąż boleśnie wspomina swoje podporządkowanie i nadal podejrzliwie patrzy na francuskie działania.

Co powiedział Macron?

W przemówieniu, które ma znacznie przyczynić się do naprawy napiętych od dawna stosunków z Ruandą, Macron poszedł znacznie dalej niż jego poprzednicy w przyznaniu się do roli Francji w ludobójstwie, mówiąc: „Tylko ci, którzy przeżyli tę noc, mogą być może wybaczyć, a w czyniąc to, daj dar przebaczenia.

Francja nie rozumiała, że ​​próbując zapobiec konfliktowi regionalnemu lub wojnie domowej, w rzeczywistości stała po stronie ludobójczego reżimu, powiedział Macron. Robiąc to, przyjęła przytłaczającą odpowiedzialność.

W tym, co wydawało się być wyjaśnieniem braku jasnych przeprosin, francuski przywódca powiedział: „Nie można usprawiedliwić ludobójstwa, żyje się z nim”. Obiecał jednak starania o postawienie przed sądem podejrzanych o ludobójstwo.

Ludobójstwo w Rwandzie

Ludobójstwo w Rwandzie z kwietnia-lipca 1994 r. było kulminacją długotrwałych napięć etnicznych między mniejszościową społecznością Tutsi, która kontrolowała władzę od czasów kolonialnych rządów Niemiec i Belgii, a większościową Hutu. W ciągu 100 dni tragedia pochłonęła życie ponad 8 lakh ludzi, szacowanych na 20% ludności Rwandy.

Milicje Hutu systematycznie atakowały grupę etniczną Tutsi i wykorzystywały ogólnokrajową publiczną stację radiową Rwanda Radio do szerzenia propagandy. Przywódcy wojskowi i polityczni zachęcali do przemocy seksualnej jako środka wojny, co doprowadziło do gwałtu, okaleczenia seksualnego lub zamordowania około 5 lakh kobiet i dzieci. Około 20 lakh uciekło z kraju.

Konflikt zakończył się, gdy w lipcu kontrolę nad krajem przejął kierowany przez Tutsi Rwandyjski Front Patriotyczny, a władzę przejął jego przywódca Paul Kagame. Kagame, który od tego czasu przewodził Rwandzie, przypisuje się stabilności i rozwojowi bogatemu w minerały narodowi, ale obwinia się go o kultywowanie atmosfery strachu przed swoimi politycznymi przeciwnikami zarówno w kraju, jak i za granicą.

Jaką rolę odegrała Francja podczas tych wydarzeń?

Podczas ludobójstwa zachodnie mocarstwa, w tym Stany Zjednoczone, były obwiniane za bezczynność, która przyczyniła się do okrucieństw. Francja, kierowana wówczas przez socjalistycznego prezydenta François Mitterranda, zyskała rozgłos po oskarżeniu o działanie jako wierny sojusznik rządu kierowanego przez Hutu, który zarządził zabójstwa.

W czerwcu 1994 r. Francja rozmieściła w południowo-zachodniej Rwandzie, wspierane przez ONZ, siły wojskowe o nazwie Operacja Turkus, które były w stanie uratować niektórych ludzi, ale zostały oskarżone o udzielenie schronienia niektórym sprawcom ludobójstwa. RPF Kagame sprzeciwił się francuskiej misji.

Jak Francja i Rwanda układały się po konflikcie?

Stosunki dwustronne gwałtownie spadły po ludobójstwie, ponieważ przywódcy w Rwandzie, a także gdzie indziej w Afryce, byli rozwścieczeni rolą Francji. Kagame odciągnął swój kraj – którego oficjalnym językiem od czasów rządów Belgii był francuski – od Francji i zbliżył go do USA, Chin i Bliskiego Wschodu. Kagame zerwał też w pewnym momencie stosunki z Francją.

W 2009 r. Rwanda również dołączyła do Wspólnoty Narodów, mimo że nie miała historycznych stosunków z Wielką Brytanią. Co ciekawe, nawet gdy Kagame pochwalił uwagi Macrona w czwartek, zrobił to po angielsku, a nie po francusku.

W 2010 roku konserwatywny prezydent Francji Nicolas Sarkozy został pierwszą głową państwa, która odwiedziła Rwandę od czasu ludobójstwa, ale stosunki nadal się pogarszały, mimo że Sarkozy przyznał się do poważnych błędów i pewnego rodzaju ślepoty ze strony francuskiego rządu podczas krwawej zawieruchy.

Co zmieniło się pod Macronem?

Macron zaprezentował się jako członek nowego pokolenia, które chce powrócić do bolesnych części dziedzictwa Francji jako mocarstwa kolonialnego w Afryce, a później wspierać bezwzględnych dyktatorów w okresie postkolonialnym.

Podczas swojej kampanii wyborczej w 2017 roku Macron nazwał francuską kolonizację Algierii zbrodnią przeciwko ludzkości, a działania tego kraju prawdziwie barbarzyńskie. W marcu tego roku Macron przyznał, że francuscy żołnierze torturowali i zabili algierskiego prawnika i bojownika o wolność Ali Boumendjela, którego śmierć w 1957 r. została zatuszowana jako samobójstwo.

Aby przeciwdziałać zarzutom paternalizmu w francuskojęzycznej Afryce, Macron starał się również nawiązać współpracę z anglojęzycznymi krajami kontynentu. Rzeczywiście, nawet podczas obecnej wizyty w Afryce Macron jedzie do anglojęzycznej RPA zaraz po Rwandzie.

Co zatem doprowadziło do odwilży w stosunkach Francja-Rwanda?

W marcu i kwietniu tego roku ukazały się dwa raporty analizujące rolę Francji w konflikcie. Pierwszy raport, zlecony przez Macrona, zawierał zjadliwą relację z francuskich działań podczas ludobójstwa, oskarżając ówczesny rząd francuski o ślepotę na przygotowania milicji Hutu i stwierdzając, że mocarstwo europejskie ponosi poważną i przytłaczającą odpowiedzialność. do Francji24. Raport nie znalazł jednak dowodu, że Francja była współwinna zabójstw.

Rząd Macrona zaakceptował wyniki raportu, wyznaczając punkt zwrotny w stosunkach Francja-Rwanda. Kagame odwiedził Francję w zeszłym tygodniu i powiedział, że raport umożliwił obu krajom dobre stosunki. Przed wzajemną wizytą Macrona w Rwandzie w tym tygodniu obie strony mówiły o normalizacji stosunków.

Jakie były reakcje na przyznanie się Macrona?

Podczas gdy Macron mówił o przebaczeniu, niektórzy byli przerażeni tym, że Francja nie wysłała jasnych przeprosin na wzór Belgii, której premier Guy Verhofstadt w 2000 roku publicznie przeprosił za to, że nie udało się zapobiec ludobójstwu, lub Organizacji Narodów Zjednoczonych, której sekretarz generalny Kofi Annan zrobił to samo w 1999 roku.

Mimo to prezydent Rwandy Kagame z zadowoleniem przyjął uwagi Macrona, mówiąc: Jego słowa były czymś cenniejszym niż przeprosiny. Byli prawdą.

Brak przeprosin Macrona jest interpretowany jako próba powstrzymania konserwatystów we Francji, którzy postrzegają francuskie działania w Afryce na przestrzeni lat jako stosunkowo łagodny wpływ. Niecały rok pozostał do wyścigu prezydenckiego w 2021 r., kiedy Macron ma zmierzyć się z ultraprawicową Marine Le Pen, która była również jego przeciwniczką w ostatnich wyborach.

Jednak francuski prezydent stanie przed znacznie większym wyzwaniem, chodząc po linie w marcu przyszłego roku, zaledwie miesiąc przed wyborami, kiedy Algieria, ceniona była kolonia, będzie obchodzić 60-lecie niepodległości. W styczniu tego roku Macron powiedział, że nie będzie skruchy ani przeprosin, ale symboliczne czyny, ale wielu spodziewa się, że sprawy zaognią się w związku z polaryzującym tematem.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: