Wyjaśniono: czytanie przepisów Bangladeszu dotyczących obywatelstwa i wolności wyznania

Spojrzenie na prawa, na mocy których Bangladesz przyznaje obywatelstwo, oraz na to, co konstytucja mówi o wolności wyznania

Premier Bangladeszu Szejk Hasina.

Wśród trzech krajów, z których pewne kategorie migrantów kwalifikują się do indyjskiego obywatelstwa na mocy: Ustawa o zmianie obywatelstwa , Bangladesz jest znaczący. Spojrzenie na prawa, na mocy których Bangladesz przyznaje obywatelstwo, oraz na to, co konstytucja mówi o wolności wyznania:

Jak konstytucja Bangladeszu definiuje kraj?

Konstytucja Bangladeszu, przyjęta przez Zgromadzenie Konstytucyjne 4 grudnia 1972 r., określa wojnę wyzwoleńczą jako wojnę historyczną i ustanawia niezależną suwerenną Republikę Ludową Bangladeszu.

Oryginalny preambuła wymienił „nacjonalizm, demokrację, socjalizm i sekularyzm” jako podstawowe zasady. W przeciwieństwie do konstytucji Indii, konstytucja Bangladeszu wyraźnie wspomina o socjalizmie. Preambuła mówi, że podstawowym celem państwa jest urzeczywistnienie w procesie demokratycznym społeczeństwa socjalistycznego wolnego od wyzysku – społeczeństwa, w którym rządy prawa, podstawowe prawa i wolności człowieka, równość i sprawiedliwość, polityczna, ekonomiczna i społeczna będą zapewnione wszystkim obywatelom. . Wyrażenie rządy prawa nie jest używane w indyjskiej konstytucji.

Ale czy islam nie jest religią państwową?

W 1977 roku dyktator wojskowy Ziaur Rahman usunął z Konstytucji termin „świecki”. W 1988 roku prezydent Hussain Muhammad Ershad wstawił Artykuł 2A, który mówi, że religią państwową republiki jest islam, ale inne religie mogą być praktykowane w pokoju i zgodzie. Nowelizacja została uchylona przez Sąd Najwyższy Bangladeszu w 2005 r. i Sąd Najwyższy w 2010 r. KN stwierdził, że mimo iż islam jest religią państwową, Konstytucja pozostaje świecka. Zauważył, że preambuła i odpowiednie postanowienie Konstytucji dotyczące sekularyzmu, nacjonalizmu i socjalizmu, jakie istniały 15 sierpnia 1975 r. (Mujibur Rahman został zamordowany tego dnia), odrodzą się. 30 czerwca 2011 r. zmieniono Konstytucję i przywrócono termin świecki. Poprawka usunęła również wyrażenie absolutna wiara i zaufanie do Allaha z preambuły, ale zachowała powyżej preambuły wyrażenie w imieniu Allaha dobroczynnego, miłosiernego, które zostało dodane w 1997 roku. Aby uwzględnić inne religie, wspomina również w imię naszego Stwórcy, miłosiernego.

Wyjaśniono: Jak Pakistan przyznaje obywatelstwo i jakie przepisy dotyczą jego mniejszości

Jak idea religii państwowej współistnieje z ideą sekularyzmu?

Podczas gdy islam jest religią państwową, inne religie otrzymały równy status i równe prawa na mocy Konstytucji, a ich wyznawcom przyznano równe prawo do swobodnego praktykowania swoich religii. Wydaje się to sprzecznością, ponieważ nie jest zgodne z klasycznym sformułowaniem świeckim.

Artykuł 8 ust. 1 konstytucji Bangladeszu wymienia sekularyzm wraz z nacjonalizmem, demokracją i socjalizmem jako podstawowe zasady polityki państwa. Artykuł 12 został przywrócony przez 15. poprawkę iw pewien sposób, w przeciwieństwie do indyjskiej konstytucji, wyjaśnia podstawowe składniki sekularyzmu i sposób jego osiągnięcia. Mówi ona, że ​​zasady sekularyzmu będą realizowane przez eliminację komunizmu we wszelkich formach, nadanie statusu politycznego jakiejkolwiek religii, nadużywanie religii dla celów politycznych oraz jakąkolwiek dyskryminację lub prześladowanie osób wyznających daną religię. Przy tak postępowym postanowieniu zarzut prześladowań religijnych nie ma podstaw, jeśli chodzi o tekst Konstytucji, tylko dlatego, że islam jest religią państwową.

W przeciwieństwie do konstytucji Pakistanu, do pełnienia urzędu prezydenta lub innych urzędów konstytucyjnych nie są wymagane kwalifikacje muzułmańskie.

Wyjaśniono: Obywatelstwo afgańskie definiowane i redefiniowane przez dziesięciolecia zmian

Jak definiuje się wolność religii?

Artykuł 41 konstytucji Bangladeszu mówi, że każdy obywatel podlegający porządkowi publicznemu i moralności ma prawo wyznawać, praktykować lub propagować dowolną religię. W Indiach art. 25 gwarantuje wolność religijną w węższym sensie – poza porządkiem publicznym i moralnością podlega ona również prawom zdrowia i innym podstawowym prawom, a państwo może również ograniczać wolność wyznania w odniesieniu do wszelkich gospodarczych, finansowych, politycznych lub inną świecką działalność związaną z praktykami religijnymi, a także może to robić w imię reform społecznych. Ale w innym sensie wolność religijna Indii jest szersza, ponieważ nie ogranicza się tylko do obywateli.

Od redakcji | Nowe prawo dotyczące obywatelstwa odbija się na powiązaniach z Dhaka

Podobnie jak Artykuł 26 Indii, Artykuł 41(b) Bangladeszu daje każdej społeczności religijnej lub wyznaniu prawo do zakładania, utrzymywania i zarządzania swoimi instytucjami religijnymi. Podobnie jak w art. 28 Indii, art. 41 lit. c) w Bangladeszu stanowi, że żadna osoba uczęszczająca do jakiejkolwiek instytucji edukacyjnej nie jest zobowiązana do otrzymywania lekcji religii, brania udziału lub uczestniczenia w jakiejkolwiek ceremonii religijnej lub kultu religijnego, jeśli odnosi się to do religii innej niż jej własny. Różnica polega na tym, że podczas gdy Indie nie zezwalają na nauczanie religii w żadnej instytucji, która jest utrzymywana z funduszy państwowych lub jest uznawana przez rząd, Bangladesz zezwala na nauczanie religii, ale tylko z własnej religii.

Artykuł 28(1) jest kopią Artykułu 15 Indii i zakazuje państwu dyskryminowania jakiegokolwiek obywatela wyłącznie ze względu na religię, rasę, kastę, płeć lub miejsce urodzenia. Obejmuje to wstęp do dowolnej instytucji edukacyjnej. Artykuł 15 Indii nie wspomina o instytucjach edukacyjnych i daje prawo dostępu tylko w odniesieniu do miejsc utrzymywanych całkowicie lub częściowo z funduszy państwowych lub przeznaczonych do użytku publicznego. Konstytucja Bangladeszu zakazuje wszelkiej dyskryminacji ze względu na religię, co osłabia tam argument prześladowań religijnych.

Jakie są przepisy dotyczące obywatelstwa?

Artykuł 6 Konstytucji mówi, że obywatelstwo Bangladeszu jest regulowane przez prawo, a ludzie będą znani jako Bengalczycy jako naród. W dniu 15 grudnia 1972 r. nakaz prezydencki, obywatelstwo Bangladeszu (postanowienia tymczasowe), nadawał obywatelstwo od 26 marca 1971 r. każdemu, kto lub którego ojciec lub dziadek urodził się na terytoriach wówczas wchodzących w skład Bangladeszu i który był stałym mieszkańcem w marcu 25, 1971 i nadal mieszkał w Bangladeszu. Każda osoba, która w związku ze studiami lub zatrudnieniem przebywała na terytorium kraju będącego w stanie wojny lub była zaangażowana w operację wojskową (Pakistan) i której uniemożliwiono powrót do Bangladeszu, również byłaby obywatelem.

Rząd Bangladeszu, podobnie jak Pakistan, może nadać obywatelstwo osobie będącej obywatelem Europy, Ameryki Północnej, Australii lub innego państwa. Ale znajomość Bangli byłaby konieczna. Cudzoziemki zamężne z mężczyznami z Bangla mogą również uzyskać obywatelstwo po dwóch latach pobytu. Niezależnie od miejsca urodzenia, jeśli rodzice pochodzą z Bangladeszu, obywatelstwo zostanie nadane. W 2017 r. przewidziano, że każdy, kto zainwestuje 150 000 USD, może uzyskać obywatelstwo.

Czytaj | Ministrowie Bangladeszu odwołują wizytę w Indiach

Czy Bangladesz udziela obywateli mieszkańcom nie mówiącym po Bangladeszu?

Wielu ludzi posługujących się językiem urdu, którzy poparli Pakistan w wojnie, stało się bezpaństwowcami po utworzeniu Bangladeszu, ponieważ prawo nie przyznawało obywatelstwa tym, którzy stanęli po stronie wrogiego kraju. W 1972 r. było około 10 lakh takich osób. Na mocy porozumienia między Indiami, Bangladeszem i Pakistanem 1 780 969 zostało repatriowanych do Pakistanu, a następnie około 1 lakh więcej później, ale pozostało 2,5 lakh. W 2008 roku Sąd Najwyższy w M Sadakat Khan potwierdził obywatelstwo wszystkich obywateli mówiących w języku urdu. Obowiązywała również ustawa o obywatelstwie Pakistanu z 1951 r. W 2016 r. przygotowano projekt ustawy o obywatelstwie, który przyznawał podwójne obywatelstwo, ale został skrytykowany za inne przepisy, takie jak wygaśnięcie obywatelstwa.

Autor jest ekspertem prawa niekonstytucyjnego i prorektorem Uniwersytetu Prawa NALSAR w Hyderabad.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: