Wyjaśnienie: dlaczego czarny kostium Justina Trudeau jest obraźliwy i rasistowski

Premier Kanady Justin Trudeau jest po prostu najnowszym podmiotem publicznym celebrytów w centrum kontrowersji z czarnymi twarzami. Czym więc jest czarna twarz, coś, co pojawia się zarówno w pozornie beztroskich sytuacjach, jak i w poważniejszych?

Są zdjęcia przedstawiające go na imprezie Arabian Nights, przebranego za Aladyna w turbanie i brązowej twarzy. (West Point Grey Academy/The Canadian Press via AP)

Na miesiąc przed wyborami 21 października w Kanadzie starannie pielęgnowany wizerunek liberała z plakatów premiera Justina Trudeau został poważnie zakwestionowany przez zdjęcia i wideo z lat 90. i 2001, które pokazują go ubrany w blackface i brownface .

Są zdjęcia przedstawiające go na imprezie Arabian Nights, przebranego za Aladyna w turbanie i brązowej twarzy. A wideo, opublikowane przez kanadyjską organizację informacyjną GlobalNews i potwierdzone przez jego kampanię wyborczą, pokazuje premiera w czarnej twarzy i peruce, wymachującego rękami, wystawiającym język i wykrzywiającym twarz.

Następnie sam Trudeau przyznał się do tego, że przynajmniej raz przy innej okazji ubrał się w czarną twarz, a także do możliwości istnienia innych przykładów.

on ma przeprosił obficie , odniósł się do jego uprzywilejowanego życia, które miało ogromny martwy punkt, i powiedział, że nigdy nie powinienem tego robić.

Trwale obraźliwe

Trudeau jest po prostu najnowszym podmiotem publicznym celebrytów w centrum kontrowersji z czarnymi twarzami.

Przykłady pojawiają się od czasu do czasu, co podkreśla trwałą popularność tego obraźliwego wyśmiewania się i stereotypów o czarnych, które rozpoczęły się w Stanach Zjednoczonych i rozprzestrzeniły się na białe społeczności gdzie indziej.

Kilka przykładów tylko w ciągu ostatniego roku i tylko w Stanach Zjednoczonych:

* 6 lutego tego roku marka modowa Gucci wyciągnęła ze sklepów sweter z golfem po tym, jak w mediach społecznościowych zwrócono uwagę, że dzianina kominiarki przypomina czarną twarz. Sweter zakrywał większą część białej twarzy modelki, z wyciętymi ustami otoczonymi czerwienią, aby nadać wygląd zbyt dużych ust.

* Kilka dni wcześniej, 1 lutego, Ralph Northam, demokratyczny gubernator Wirginii, przeprosił po tym, jak pojawiło się zdjęcie z jego rocznika szkolnego z 1984 roku, które przedstawiało dwóch mężczyzn, jednego w czarnej twarzy, drugiego w kostiumie Ku Klux Klanu. Northam później zaprzeczył, że znalazł się na zdjęciu, ale przyznał, że przy innej okazji tego samego roku zaczernił twarz pastą do butów, aby przedstawić ikonę popu, Michaela Jacksona.

* Niedługo potem, pośród narastającego chóru za rezygnacją Northama, stanowy prokurator generalny Mark Herring potwierdził, że nosił czarną twarz, aby przebrać się za ikonę rapu Kurtisa Blowa na uniwersytecką imprezę w 1980 roku. A potem pojawiły się rewelacje, że lider większości republikańskiego Senatu, Tommy Norment, był redaktor naczelny rocznika 1968, który przedstawiał uczniów w czarnych twarzach i niosących flagi Konfederacji i zawierał rasistowskie obelgi.

* Chociaż te kontrowersje, jak na ironię, pojawiają się w lutym, obchodzonym jako Miesiąc Historii Czarnej w Stanach Zjednoczonych i niektórych innych krajach, czarna twarz często pojawiała się w codziennym życiu Amerykanów. Tak więc w grudniu 2018 roku luksusowa marka Prada przeprosiła za to, że w jednym ze swoich nowojorskich sklepów pokazała produkty przypominające figurki czarnych małp z dużymi czerwonymi ustami.

* W październiku 2018 r. supergwiazdowa prezenterka telewizyjna Megyn Kelly została zwolniona po tym, jak wydawała się banalizować oburzenie, jakie wywołały czarne kostiumy na Halloween.

* Okazało się również, że kilka lat temu popularni komicy i gospodarze talk-show Jimmy Kimmel i Jimmy Fallon wielokrotnie nosili czarną twarz.

Tło

Czym więc jest czarna twarz, coś, co pojawia się zarówno w pozornie beztroskich sytuacjach, jak i w poważniejszych?

Jest to forma teatralnego przedstawienia czarnych postaci przez białych wykonawców, która była częścią amerykańskiej tradycji popularnej rozrywki zwanej minstrelsy, która zazwyczaj składała się z skeczy komediowych, tańca, muzyki i stand-upów.

Pokazy minstreli po raz pierwszy wystawiono w latach 30. XIX wieku w Nowym Jorku, w których biali mężczyźni poczerniali twarz wypalonym korkiem lub pastą do butów i nosili podarte ubrania w karykaturach niewolników na plantacjach na południu.

Według strony internetowej Smithsonian National Museum of African American History & Culture pokazy minstreli przedstawiały czarnych jako leniwych, ignoranckich, przesądnych, hiperseksualnych i skłonnych do kradzieży i tchórzostwa.

Etap do Białego Domu

Thomas Dartmouth „Daddy” Rice, jedna z najbardziej znanych postaci XIX-wiecznej amerykańskiej sceny, stworzył czarnoskórego Jima Crowa, który stał się niezwykle popularny wśród publiczności.

Popularność karykatury Rice’a doprowadziła do tego, że czarnych mężczyzn nazywano Jim Crow, a wielu uważało, że jego piosenka i numer taneczny Jump Jim Crow jest hymnem kraju.

Prawa uchwalone w XIX i XX wieku w celu wymuszenia segregacji rasowej w południowych Stanach Zjednoczonych stały się znane jako prawa Jim Crow.

W połowie XIX wieku powstała cała branża pieśni i muzyki minstreli, charakteryzacji, kostiumów i stereotypowych szablonów postaci.

Minstrelsy dotarł do sceny wodewilowej, Broadwayu, radia i Hollywood. W „The Jazz Singer” (1927), pierwszym pełnometrażowym filmie talkie, wystąpił artysta Al Jolson w czarnej twarzy. Książka Thomasa F. Dixona z 1905 roku „The Clansman: A Historical Romance of the Ku Klux Klan” została nakręcona w filmie „Narodziny narodu” z białymi aktorami o czarnej twarzy i została pokazana w Białym Domu prezydenta Woodrowa Wilsona.

Pierwsze przedstawienia Myszki Miki Walta Disneya przedstawiały postać w czarnej twarzy. Blackface rozprzestrzenił się na wiele krajów poza Stanami Zjednoczonymi, a tradycja przetrwała w Wielkiej Brytanii do wczesnych lat 80. XX wieku.

Nieodłączny rasizm

Pomimo ciągłego istnienia w kulturze popularnej, blackface jest szyderczym, głęboko obraźliwym, rasistowskim portretem czarnych, których dehumanizujące tropy silnie sugerują wrodzoną wyższość białych ludzi i redukują samą czerń do żartu. Rzeczywiście, w sercu przedstawień czarnych twarzy leży szyderstwo rasowe i stereotypy.

Minstrelsy służył jako usprawiedliwienie dla przemocy państwa wobec Czarnych i odmawiania im praw obywatelskich; w dzisiejszych czasach blackface nadal sugeruje, że czarni są odpowiednim celem drwin i kpin.

Popularność czarnych kostiumów na Halloween i występów z czarnymi twarzami na amerykańskich uniwersytetach była postrzegana jako niepokojący komentarz do utrzymujących się uprzedzeń rasowych, mimo że osoby krytykowane za ich działania za każdym razem upierały się, że nie są rasistami i nie zamierzają wyrządzić krzywdy.

Rzeczywiście, wielu pytało, czy przeprosiny Trudeau nie byłyby trochę mniej płaszczące się, gdyby nie zbliżały się trudne wybory tak szybko po ukazaniu się wideo i zdjęć.

Podziel Się Z Przyjaciółmi: